H ‘κρίση’ από την πλευρά
της Δεξιάς
(Ο Φάουστ της Γερμανίας και ο αξιολύπητος Μεφιστοφελής της
βαλκανικής επαρχίας)
‘Has Greece reached the bottom of the Barrel?’
CNN [1]
Στο τεύχος 165/13-19.12.12 του περιοδικού ‘Επίκαιρα’, ο τέως
υπουργός της Κυβέρνησης της Ν.Δ. και καθηγητής τού Δικαίου ο κ. Προκόπης
Παυλόπουλος, δημοσίευσε άρθρο με τίτλο ‘Η
κρίση χρέους στη σκιά του Δρος Φάουστ’, με το οποίο επιχειρείται η
παρουσίαση και ερμηνεία της ευρωπαϊκής ‘κρίσης’, κυρίως της ευρωζώνης (και εν
μέρει της Δύσης), ενώ η κρίση της Ελλάδος εξετάζεται μόνο πλαγίως ή εμμέσως.
Το κείμενο του τ. υπουργού είναι αξιοπρόσεκτο [2] και θα πρέπει να τύχει
ιδιαίτερης μελέτης, διότι εκπροσωπεί τις απόψεις (έστω και λογοτεχνικώς
μεταλλαγμένες) ενός εξέχοντος μέλους της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, κατά
την κρίσιμο περίοδο πριν την έναρξη της ελληνικής αποσύνθεσης. Ανεξάρτητα αν
την συμμερίζονται ή όχι τα υπόλοιπα στελέχη (κυβερνητικά ή κομματικά) της Ν.Δ.,
οι διατυπούμενες απόψεις δεν μπορούν να διαχωρισθούν από τη θέση τού κόμματος,
αναφορικά με την ερμηνεία της κρίσης. Υπό μία αυστηρή έννοια, το άρθρο αποτελεί
τον δημόσιο απολογισμό ενός μεγάλου κόμματος, που είχε την ευθύνη για την
διακυβέρνηση της χώρας πριν την αδιανόητη ελληνική κατάρρευση. Kαι ταυτόχρονα είναι η ακτινογραφία της πνευματικότητας αντιπροσωπευτικού τμήματος της ηγετικής τάξης στην
μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Όπως εικάζεται ακόμα και από τον τίτλο, το άρθρο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος αλληγορο/μεταφορικής γραφής·
ανήκει στην πνευματική παράδοση της ανατολικο/ορθόδοξης ρητορείας, με έκδηλες
αποχρώσεις (μετα/πολιτικής και μετα/οικονομικής) νεωτερικότητας, όπου
συνοψίζονται όλοι οι μύθοι που κυκλοφορούν από το 2008 και δω, σχετικά με την
οικονομική κρίση, προσθέτοντας και ένα ιδιοερμηνευτικό της αμερικάνικης φούσκας.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, η κρίση (η
οικονομική) οφείλεται από-κλειστικά στην Γερμανία. Όλες οι υπόλοιπες χώρες (μέσα
και έξω από την ευρωζώνη) και η υπερατλαντική ‘σύμμαχος’ απαλλάσσονται! Η
Γερμανία γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος της ελληνικής και ευρωπαϊκής
τραγωδίας. Για την κρίση ενέχεται μόνο η Γερμανία, στην γλώσσα της οποίας το κέρδος και η ενοχή (χρέος εδώ) εκφράζονται με την ίδια λέξη (schuld), όπως μας πληροφορεί ο γερμανομαθής τέως υπουργός. Τα
περί εντοπισμένης ευθύνης έγιναν άκριτα δεκτά από τον κ. καθηγητή (και από το
σύνολο των ελλήνων ‘αναλυτών’), χωρίς να εξετάζεται η εγκυρότητά τους και χωρίς
να διευκρινίζεται για ‘ποια’ Γερμανία
πρόκειται. Ο καθηγητής πάντως αναφέρεται
σε μια Γερμανία, στην οποία στοιχειώνει το πνεύμα τού Φάουστ, και ‘η οικονομική της πολιτική καθορίζεται από
τις εμμονές στην τραγική εμπειρία τού
αντίστοιχου πληθωρισμού κατά την μεσοπολεμική περίοδο της θνησιγενούς
Δημοκρατίας της Βαϊμάρης’. Οι εμμονές, συμπληρώνει ο τ. υπουργός, μπορούν
να εξηγηθούν αναγόμενες στην πνευματική κληρονομιά της Γερμανίας, που
τόσο εναργώς αποκαλύπτει ο Γκαίτε στον Φάουστ, και καταλήγει διερωτώμενος : ‘μήπως στην Καγκελαρία στοιχειώνει το ΄διαβολικό΄
φάντασμα του Μεφιστοφελή;’.
Προδήλως, η ‘πνευματική παράδοση’ της Γερμανίας στην οποία αναφέ-ρεται ο
καθηγητής είναι επιλεκτική. Απ΄ αυτή απομονώνεται η ‘άλλη’ γερμανική παράδοση,
εκείνη του Καντ (φίλος του Γκαίτε [3]), η παράδοση του Χούμπολτ, του
Σοπενχάουερ, του Λαϊμπνιτς, του Χάϊντεγγερ (για να μην αναφερθούμε σε ποιητές
όπως ο Χαίντερλιν και ο Σίλλερ)˙ θα
κάνει όμως μια μικρή εξαίρεση για τον Μαξ Βέμπερ. Ο καθηγητής απομόνωσε και
συντονίστηκε με μια παραλλαγή της ‘δαιμονολογικής’ ερμηνείας της πρόσφατης γερμανικής ιστορίας, (ως παρανάγνωση του
Φάουστ), με την οποία κάνουν καριέρα πάμπολλοι διανοητές (οικονομολόγοι και μη)
και εξυπηρετείται μια ολόκληρη μεταπολεμική στρατηγική νοηματοδότησης (και
ελέγχου) τού δυτικού κόσμου. (Αποφεύγοντας, ωστόσο, να μιλήσει ευθέως για
‘ναζιστική’ Γερμανία).
Στο σημείο αυτό, ο αρθρογράφος θα κάνει μια μικρή αναλυτική παύση/αναδρομή στην
καταγωγή του προβλήματος επαναλαμβάνοντας και προσυπογράφοντας τον
βασικό μύθο : ότι το χρέος (της Αμερικής) οφείλεται στην υπερκατανάλωση της
Δύσης, παράλληλα με το ότι ο πραγματικός πλούτος (η παραγωγή) μετανάστευσε (!) στην Ανατολή (Ασία). Ο καθηγητής βεβαιώνει ότι η Ανατολή παράγει/συσσωρεύει
και η Δύση καταναλώνει, χωρίς όμως να σημειώσει ότι οι τράπεζες (οι ‘Αγορές’) και οι Οίκοι Αξιολόγησης
και τα αεροπλανοφόρα εξορμούν από τη Δύση… και χωρίς να διευκρινίζει ποιος και
γιατί δανείζει ‘ανέμελους’ καταναλωτές. Η Δύση είναι ο ‘λαίμαργος’ που ‘τρώει πολλές πάστες και μετά τρέχει στο
νοσοκομείο (ΔΝΤ!), όπως δήλωσε και ο Ρότσιλδ…[4]
Η δικαιολογία του υπερκαταναλωτισμού ως οικονομικό επιχείρημα, ερμηνευτικό
της κρίσης είναι απλοϊκή και παραπλανητική, στο μέτρο που η σύγχρονη οικονομία,
είναι αμιγώς καταναλωτική οικονομία και θάταν αδιανόητο να καταδικάσει κανείς
την ‘κατανάλωση’, είτε δέχεται την
φαουστική ερμηνεία, είτε τις αερολογίες του Μαρκούζε της εποχής του 1960. Αν
απορριφθεί το μοντέλο της κατανάλωσης, ο μισός πληθυσμός (αν όχι ο περισσότερος
στο σημερινό δυτικό κόσμο) θα έμενε άνεργος, η βιομηχανία και η τεχνολογία θα
μαράζωναν, οι σεναριογράφοι διαφημίσεων (ιδεών και προϊόντων) θα έμεναν χωρίς
δουλειά και οι κατσαρόλες θα άδειαζαν,
όπως συνέβη με την σοβιετική συνταγή (που ατυχώς εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα
της περιόδου 1981/2011). Ο καθηγητής θα
έπρεπε να γνωρίζει ότι είναι άλλο πράγμα ο χαρακτήρας μιας οικονομικής μορφής
και άλλο πράγμα ο ‘τζόγος και η σπέκουλα’ πάνω σ΄αυτή (εδώ καταναλωτική μορφή).
Αναρωτήθηκαν όλοι οι πολέμιοι της κατανάλωσης τι ακριβώς θα κάνουν (δηλαδή πως
θα ζήσουν) τα εκατομμύρια κατοίκων που συνωθούνται στις δυτικές μεγαλουπόλεις,
αν δεν ‘καταναλίσκουν’, θα καλλιεργούν πατάτες στις ταράτσες με την πράσινη
συνταγή, ή θα εκτρέφουν κότες στα μπαλκόνια και σε αυτοκίνητα/κοτέτσια;
[Φυσικά, αυτά ισχύουν για τις χώρες που
παράγουν –και καταναλώνουν- και όχι για χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου μόνο
καταναλώνει και η παραγωγή βρίσκεται υπό συστηματικό διωγμό επισήμως και
ανεπισήμως, με τη βοήθεια της ‘φωτισμένης’ Δεξιάς και της ‘πεφωτισμένης’
Αριστεράς, προς ευημερίαν και μακροημέρευση των εισαγωγέων].
Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Οι ‘οικονομολόγοι’ τους οποίους ακολουθεί και ο καθηγητής, οι οποίοι μεταθέτουν την κρίση
στην κατανάλωση, λησμονούν τι ‘καταναλώνει’ η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, τι
κοστίζουν οι υπερατλαντικές επιχειρήσεις ‘διάδοσης
της δημοκρατίας’, της ‘δίωξης της
τρομοκρατίας και αντιμετώπισης του χάους’ από τον αυτοδιοριζόμενο παγκόσμιο
φύλακα της ‘ευταξίας’ τού πλανήτη,
όπως έγραψε ο Μπρεζίνσκυ. Αποφεύγουν να αναφέρουν πού χρεώνονται αυτές οι
δαπάνες. Δεν αναφέρουν ότι τα κονδύλια για τις αμερικανικές ‘αμυντικές’ δαπάνες
εγκρίνονται με συνοπτικές διαδικασίες
(μόνο ο δεκαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν κόστισε 450 δις $) και οι δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη των ‘υπερκαταναλωτών’ (!) απορρίπτονται χωρίς συζήτηση από την
αμερικανική Γερουσία! Ο ‘ανέμελος’ και σπάταλος αμερικάνος καταναλωτής, αν δεν
έχει ατομική ασφάλεια πεθαίνει ‘αδιάβαστος’, δηλ. απερίθαλπτος! Οι υπόψη
‘οικονομολόγοι’ (από του Μαρξ αρχόμενοι) λησμονούν πώς συμβαίνει η ‘κρίση’ να
μην εγγίζει τις τράπεζες των Ρότσιλντ και της Γκόλμαν Σακς, αλλά μόνο τα
ασφαλιστικά ταμεία και τα φτωχοκομεία...
Παρόλα αυτά, η αμερικάνικη φούσκα, βεβαιώνει ο καθηγητής, αντι-μετωπίζεται επιτυχώς (και
απαλλάσσεται από τις ευθύνες της), διότι η Αμερική δεν διακατέχεται από το
πνεύμα του Φάουστ, αλλά από την προτεσταντική
ηθική, όπως διαδίδει ο Μαξ Βέμπερ! Όμως το πνεύμα της ‘προτεσταντικής ηθικής’ προς στιγμήν λησμονείται και η Fed τυπώνει αφειδώς χρήματα (αντί να τρέχει στις Αγορές),
αγοράζει ομόλογα (που εκδίδει η ίδια), τακτοποιεί τα ενυπόθηκα δάνεια και
αυξάνει τα τραπεζικά αποθέματα (με αέρα κοπανιστό) ως παραχαράκτης, χρεωκοπώντας
την Ευρώπη και ιδιαίτερα τον Καθολικό Νότο (μαζί με την ορθόδοξη βαλκανική
επαρχία)! Και έτσι το δολάριο ελίσσεται
‘υδραργυρικώς’ (!) ως
παγκόσμιο και παγκοσμιοποιημένο νόμισμα, ενώ ‘το ευρώ ακολουθεί μοναχική πορεία’! Το ότι η Αμερική χρωστά μόνο στην
Κίνα κοντά 2,5 τρις $ και συνολικά 16,5 τρις $ επίσης ο κ. καθηγητής
το παραβλέπει, όπως παραβλέπονται και οι
αετονύχηδες των ‘οίκων αξιολόγησης’!
*
Μετά την περιήγηση στην Αμερική, επιστρέφουμε στην γερμανική Ευρώπη. Στην
Ευρωζώνη, λοιπόν, η ‘παραχάραξη’
απαγορεύεται από το σύνδρομο, ή το πνεύμα του Φάουστ, διότι το φαουστικό πνεύμα
της Γερμανίας εμποδίζει την ΕΚΤ και τις ‘αναδυόμενες’
(;) πρωτοβουλίες του Ντράγκι να κάνει τα
ίδια που κάνει η αμερικανική Fed, επειδή είναι δεμένη με την ‘φαουστική’ Bundesbank!
Η Γερμανία του Φάουστ έχει αποκομίσει τη μερίδα του λέοντος από την
κρίση. Αλλά παρότι ‘το μεγάλο χρέος οφείλεται στην γιγάντωση των δικών της εξαγωγών’, η
Γερμανία αντί να διαθέσει μέρος των
κερδών στις χρεωκοπημένες χώρες (όπως η Ελλάδα) ‘για να μην εκραγεί η βόμβα της ευρωζώνης’, τις οδηγεί στα Μνημόνια
με ‘τιμωρητική διάθεση’, τους οδηγεί στην
φτώχεια και την εξαθλίωση… σημειώνει ο κ. καθηγητής.
Από δω και μετά περνάμε στις ενδόμυχες σκέψεις της Γερμανίας, που εξηγούν ‘τον ιδιότυπο γερμανικό οικονομικό σολιψισμό’.
Ο Φάουστ του Γκαίτε αποδεικνύει τις βασικές οικονομικές πτυχές του Προτεσταντισμού,
τις οποίες αναλύει ο Μαξ Βέμπερ! Αντίθετα, προς την Καθολική και Ορθόδοξη
εκδοχή (του χριστιανισμού), ο προτεσταντισμός διδάσκει ότι ‘τη σφραγίδα της δωρεάς την κερδίζει ο
άνθρωπος επί της γης με την… οικονομική επιτυχία’. Γι αυτό, κατά τον καθηγητή, η Γερμανία/Φάουστ ζητά από τον
Μεφιστοφελή συμβουλές (οικονομικές)! Να κόψει αλόγιστα νόμισμα και να το ρίξει
στον καταναλωτισμό! Εδώ η συλλογιστική χωλαίνει, καθώς συγχέονται ο πραγματικός
Φάουστ (του Λούθηρου [5]) και ο λογοτεχνικός (του Γκαίτε), χωρίς να
αποδεικνύεται (και να εξετάζεται) ποια είναι η σχέση τους με την προτεσταντική
ηθική τού Μαξ Βέμπερ. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιος είναι ο ‘κακός’,
ο Μεφιστοφελής ή ο Φάουστ! Η
προτεινόμενη λογική συμφωνεί περισσότερο με τα έργα της προτεσταντικής Fed παρά με τα έργα της προτεσταντικής Γερμανίας (η οποία
κατά το ήμισυ είναι καθολική), χώρια από το γεγονός ότι ο Καλβίνος στους ‘Χριστιανικούς Θεσμούς’/1559 και ο
Λούθηρος στις ‘95 θέσεις’/1517, δεν βεβαιώνουν
το βεμπεριανό καλαμπούρι περί προτεσταντικής
ηθικής. Αυτοί οι δύο ‘άλλα’ είχαν κατά νου [6] και όχι την δημιουργία
του καπιταλισμού. (Ο Λούθηρος
συγκεκριμένα στην 28η θέση του λέει ‘Είναι βέβαιο ότι, όταν κουδουνίζουν τα
νομίσματα στον κουμπαρά, αυξάνει η φιλαργυρία’ και όχι η ηθική του
προτεσταντικού καπιταλισμού!). Όπως ήταν επόμενο, ‘άλλοι’ βγήκαν κερδισμένοι
από την Μεταρρύθμιση! Ο χωρικός
Λούθηρος, μάλιστα, κοιτούσε με απορία και τρόμο τον δρόμο που πήρε η Μεταρρύθμισή του, ιδιαίτερα στα χέρια
του Καλβίνου. Τέλος πάντων, το θέμα εδώ δεν είναι ο προτεσταντισμός. (Για τον
Μαξ Βέμπερ, πιο κάτω).
Intra muros [7]. Έτσι περίπου ξεγελάσθηκε ο
Φρειδερίκος της Πρωσίας και η μετεπαναστατική (του 1789) Εθνοσυνέλευση της
Γαλλίας. Ερμηνευτικό συμπέρασμα : Η Γερμανία βλέπει τους λαούς της
χρεωκοπημένης καθολικής Ευρώπης ως… Μεφιστοφελή(!) και φοβάται ότι θα την χρησιμοποιήσουν
ως αφελή Φάουστ! Γι αυτό πρέπει, γράφει ο
καθηγητής, η Γερμανία να απαλλαγεί από τις ψυχώσεις, τις οποίες η
υφήλιος τις πλήρωσε δύο φορές (εννοεί τους δύο παγκοσμίους πολέμους). Τις
πλήρωσε ο ‘Άνθρωπος’ (με κεφαλαίο το
Α) γενικώς και ατοπικώς δύο φορές! Εδώ η
παραπομπή του αναγνώστη στο ‘ναζισμό’ είναι ολοφάνερη, ακόμα και αν δεν ήταν
στις προθέσεις του… Και μάλιστα χωρίς να σημειώνει ποιοι βγήκαν κερδισμένοι! Ο
πολιτικός έπρεπε να γνωρίζει ότι σε κάθε πόλεμο δεν υπάρχουν μόνο ‘χαμένοι’,
αλλά και ‘κερδισμένοι’. Γι αυτό άλλωστε γίνονται οι πόλεμοι! Και είναι οι
νικητές που κανονίζουν την ιστορία, και όχι οι χαμένοι! Για την κρίση
ευθύνονται οι νικητές/ κερδισμένοι του πολέμου και όχι οι τρομαγμένοι και
υποτακτικοί ηττημένοι. Μόνο ανόητοι όπως
οι Έλληνες ‘είναι με τους νικητές’ και ταυτόχρονα με τους χαμένους!! (βλ. την
Μικρασιατική τραγωδία, που ακολούθησε
τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον εμφύλιο που
ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη σημερινή εξαθλίωση χωρίς πόλεμο!).
Αλλά ο καθηγητής με την ανεστραμμένη
ιστορική (και οικονομική) αναπαράσταση, ως φαίνεται, εζήλωσε τη δόξα των
μαρξο/ενγκελσιστών, που ήθελαν να βάλουν την ‘αναποδογυρισμένη’ λογική του
Έγελου να σταθεί με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, (όπως οι Επιτήδειοι του Φάουστ ‘Δεν βαδίζουμε με πόδια, όπως άλλοι/μα περπατούμε εμείς με το
κεφάλι [8]) με αποτέλεσμα πολλοί να χάσουν το κεφάλι τους, αρχίζοντας από τον αποκεφαλισμό των Ρωμανώφ.
(Η Ελλάδα σακατεύθηκε, έχασε και τα πόδια
και το κεφάλι, με την μαρξο/σταλινική συνταγή και τον φιλελευθερισμό του
αρθρογράφου).
Αυτά πάνω κάτω προτείνονται στο
κείμενο, άλλοτε χωρίς συνέπεια και
άλλοτε καθ΄ υπερβολήν, άλλοτε ως αναλυτικό/ερμηνευτικό μοντέλο και άλλοτε ως ψυχανάλυση (!) του αδιεξόδου και
των αιτίων της κρίσης. Κατόπιν αυτών, ας έλθουμε σ΄ αυτά που δεν λέγονται (δεν
γράφονται) και που θα έπρεπε να λεχθούν και να γραφούν, από τον τέως
υπερ/υπουργό, διότι, τις ‘ψυχώσεις’ της Γερμανίας δεν τις πλήρωσε ο ‘Ανθρωπος’ γενικώς και ατοπικώς, αλλά πρώτοι/πρώτοι
οι Έλληνες ειδικώς και επί του παρόντος αποκλειστικώς! Κι αυτά, είτε είναι
κανείς οπαδός της φαουστικής λογικής, είτε όχι.
*
Καταρχήν, θα περίμενε κανείς (και εννοούμε τους Έλληνες) από ένα υπουργό
(και μάλιστα πολλών υπουργείων ταυτοχρόνως) να αναφερθεί στην ελληνική κρίση,
που δεν την τυραννούν οι γερμανικές ενοχές και ο Φάουστ, αλλά η ανικανότητα και
η περιφρόνηση της αδίστακτης και αρπακτικής ελληνικής ‘ηγετικής τάξης’. Ο τέως
υπουργός, εκτός από ένα στοιχειώδη απολογισμό για τις ευθύνες του κόμματός του,
ως εξέχον μέλος της Ν.Δ. και για λογαριασμό του
κόμματος (και των δύο κυβερνήσεών τους) είχε
ιερά υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη για
την ευθύνη που τους αναλογεί, επειδή η Ελλάδα οδηγήθηκε, χωρίς
προφανείς και επαρκείς εξηγήσεις, στη διεθνή απομόνωση, στη γενική απαξίωση/περιφρόνηση, και τον μισό πληθυσμό
της στην ανεργία, στα συσσίτια και στην αναζήτηση τροφής στους κάδους
απορριμμάτων, καταστρέφοντας όλες τις κατακτήσεις των τελευταίων εβδομήντα
ετών και υποθηκεύοντας την χώρα για άλλα
πενήντα χρόνια.
Οι Έλληνες θα περίμεναν από τον καθηγητή και πολιτικό να αναφερθεί στο γιατί
ουδείς επεσήμανε το μέγεθος τού χρέους και τους κινδύνους που εγκυμονούσε για
την ελληνική Οικονομία, θα περίμεναν να πει, γιατί όταν έπρεπε να σημάνουν
συναγερμό, χτυπούσαν χαρμόσυνα τις καμπάνες…
Οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι
οπαδοί/ψηφοφόροι της Ν.Δ. θα περίμεναν μια έστω και τυπική ερμηνεία, γιατί ένα κόμμα
(το κόμμα του) του 45% κατάντησε στο 18% και
‘κυβερνά’ υπό την επιτήρηση της Δημαρ! και του ‘καταβυθισμένου’ ΠαΣοΚ, το
οποίο έχει ακεραία την ευθύνη (μαζί με τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις και τον
Συριζα που παριστάνει την αθώα προοδευτκή περιστερά ) για το έγκλημα της
προσφυγής στο ΔΝΤ . Να εξηγήσει πώς μπόρεσε το Πασόκ, γιατί επέτρεψαν
στο Πασοκ, να διαπράξει το έγκλημα, χωρίς να ρωτήσει κανένα και χωρίς να πείσει
τους Έλληνες ότι ήταν αναγκαία και αναπόφευκτη η προσφυγή! (Θυμίζω ότι η πρόταση
Σύστασης Εξεταστατικής Επιτροπής για
την προσφυγή στο ΔΝΤ, απορρίφθηκε από την Ν.Δ., αλλά και με την ψήφο –κατά
λάθος!- του εισηγητή Α. Τσίπρα). Αντ΄
αυτών, ο καθηγητής επέλεξε τις κακοχωνε-μένες
– και παρατραβηγμένες- οικονομικές ερμηνείες θεατρικών έργων. Επέλεξε την διαφήμιση
του Μαξ Βέμπερ του ‘κοινωνιολόγου’ και
αγνόησε το αίτημα των Ελλήνων πολιτών για κάθαρση και ιστορική αυτογνωσία. Ο
ισοβίτης δήμαρχος (της ΝΔ) και ο υπόδικος (και καταδικασθείς) υπουργός Αμύνης
(τού Πασοκ) δεν είναι η κάθαρση, αλλά το
άλλοθι της κάθαρσης...
Ο καθηγητής φαίνεται να αγνοεί ότι η κρίση δεν είναι κρίση
του καπιταλισμού, όπως τη βάφτισαν οι προοδευτικο/σοσιαλιστικοί θεωρητικοί,
που έσπευσαν να φωνάξουν τον μαρξο/ενγκελσισμό να δώσει λύση! Δεν πρόκειται για
‘κρίση του καπιταλισμού’ γενικώς,
αλλά ειδικώς για την αμερικάνικη ‘φούσκα’, όπως άλλωστε και το ‘κραχ’ του 1929. Η κρίση είναι έργο των
πραγματικών μητροπολιτικών τζογαδόρων/σπεκουλαδόρων, είναι έργο των πραγματικών Mephir/tophel (καταστροφέας ψεύτης) και όχι τού θεατρικού Μεφιστοφελή! Τόσο
δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό;
(Δηλαδή, του κυνισμού και του γκαγκστερισμού της Αμερικής;).Τόσο δύσκολο είναι
να δουν οι καθηγητές τού Δικαίου ότι το ζήτημα δεν είναι οικονομικό αλλά τέτοιο
Δικαιοσύνης; Και ιδιαίτερα, ότι η ελληνική ‘κρίση’ δεν είναι κρίση του καπιταλισμού,
αλλά αποτέλεσμα μιας διαρκούς κατοχής από φανερές και καμουφλαρισμένες
μητροπολιτικές δυνάμεις που παριστάνουν τους εθνοπατέρες;
Ο τ. υπουργός παρέλειψε να σημειώσει ότι η προτεσταντική ηθική της Αμερικής που έχει και την σφραγίδα της δωρεάς (παραχωρημένη από
τον Μαξ Βέμπερ!) μετακύλησε την φούσκα στην Ευρώπη με στόχο τον καθολικό Νότο
και τους ανοήτους της ελληνικής Ορθοδοξίας. Αντί λοιπόν να παρερμηνεύει (και να
ταλαιπωρεί) τον Φάουστ (για οικονομικούς λόγους!) και να ερμηνεύει την οικονομία με φροϋδικούς (και
ασυνάρ-τητους βεμπεριανούς) όρους, θάταν καλλίτερα να παραπέμπει τους ανα-γνώστες
στα καθαυτό οικονομικά κείμενα, όπως του John Kenneth Galbraith για το ‘κραχ’ του 1929. Επισημαίνεται στον αναλυτή ότι ιδιαίτερα
η καταστροφή της Ελλάδος ερμηνεύεται πλήρως και πειστικώς από το κείμενο του Ζ
Μπρεζίνσκυ (Η σκακιέρα της Ευρασίας/1997)
και ουδόλως με τον Φάουστ του Γκαίτε ή την
Μεταρρύθμιση του Λούθηρου. Ερμηνεύεται πλήρως με την στρατηγική και τις
προτεραιότητες που εκτίθενται στο κείμενο του Ζ. Μπρεζίνσκυ (και στα κείμενα
λιγότερο ικανών στρατηγικών αναλυτών,
όπως η ‘Σύγκρουση των Πολιτισμών’
του Σ. Χάντιγκτον). Στα κείμενα αυτά, η Ελλάδα έχει ταξινομηθεί στην κατηγορία των
γεωστρατηγικών σκουπιδιών, πριν την τοποθέτησή της στα οικονομικά σκουπίδια από τους
Οίκους Αξιολόγησης. Είναι οι ίδιοι μητροπολιτικοί σχεδιαστές που στέλνουν ‘συμβούλους’ να διαδίδουν ότι στην ‘Ελλάδα έχετε δύο κόμματα ζόμπι και δύο τρελά’
[9], χωρίς να διευκρινίζεται σαφώς, αν η
ΝΔ ανήκει στα τρελά ή τα ζόμπι κόμματα… [και ύστερα βάζουν την Κριστιάνα
Αμανπούρ να ρωτά κοροϊδευτικά αν η Ελλάδα έφθασε στον πάτο του βαρελιού (!)] ενώ
δεν παραλείπουν να αναγορεύουν την τουρκία σε μεγίστη περιφερειακή δύναμη (!) [10].
Όλως περιέργως, στο άρθρο δεν εξετάζεται ένα από τα ουσιαστικώτερα ‘παράδοξα’ της κρίσης. Ενώ όλοι χρωστάνε σε
όλους [11], οι μόνοι που δεν μπορούν ‘να βγουν στις αγορές’ και μπήκαν στα ‘τιμωρητικά’ μνημόνια είναι η Ελλάδα και
η Κύπρος! Αμερικές, Αγγλίες, Γαλλίες, Ιταλίες, Ισπανίες κλπ μείναν απέξω! Ο
αναλυτής δεν εξηγεί γιατί οι μόνοι ‘τιμωρημένοι’ είναι η Ελλάδα και η Κύπρος˙ (ως φαίνεται το προτεινόμενο
φαουστικό ή το βεμπεριανό μοδέλο του δεν έχει
απαντήσεις γι αυτές τις
ιδιαιτερότητες). Ο τ. Υπουργός δεν εξηγεί γιατί ο προτεσταντικός Βορράς (που χρωστά κι αυτός τα μαλλιά της κεφαλής
του) δεν απειλείται από τις ‘αγορές’, αλλά μόνο οι δύο μεγάλες χώρες του καθολικού
Νότου και οι αξιοθρήνητοι της Ορθοδοξίας. Ο Μεφιστοφελής, ως βαμπίρ
προτεστάντης, αναζητά θύματα μόνο ανάμεσα στους Ορθοδόξους και τους
Καθολικούς...
Αλλά και η ενημέρωση τού καθηγητή, σχετικά με τον ‘ρόλο’ της Ελλάδος στην
κρίση, μοιάζει ελλιπής. Άλλως δεν εξηγείται ότι απουσιά-ζουν από το άρθρο, τα λεγόμενα τού
δημοσιογράφου/συγγραφέα Μαρκ Ρος, που τα γνωρίζει όλη η υφήλιος. Αναφέρομαι
στην προκλητική κατηγορία τού συγγραφέα ότι ‘Η Ελλάδα ενορχήστρωσε οικονομικά
τεχνάσματα τα οποία είναι υπεύθυνα για την κρίση του ευρώ’ [12] (αλήθεια που την γνωρίζουν όλοι οι
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και όχι μόνο από το γραφτό του Μαρκ Ρος). Παρόμοια
κείμενα, άκρως αποκαλυπτικά, αποσιωπώνται και προβάλλονται δια μακρών ο Φάουστ και ο Μεφιστοφελής ή Μπραϊσγκάου! που
τους θεωρεί υπαίτιους της κρίσης! [Σημειώνεται
ότι ο κουτοπόνηρος Γάλλος συγγραφέας απέφυγε να πει ευθέως ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σ΄ αυτόν τον
ρόλο, ως χώρα ειδικών αναγκών, και δεν μεθόδευσε απολύτως τίποτα! [13]. Διότι μια χώρα που δεν είναι ικανή να ‘ενορχηστρώσει’ την αποκομιδή
των σκουπιδιών, είναι αδύνατον να ενορχηστρώσει οικονομικά τεχνάσματα και
μάλιστα υπονόμευσης του ευρώ! Η Ελλάδα το μόνο που μπορεί να ενορχηστρώσει, με τη
βοήθεια νομικών και φαουστο/αναλυτών είναι η αυτοκαταστροφή της. Και για να
είμαστε απολύτως τίμιοι απέναντι στον Μ. Ρος, διευκρινίζεται ότι τον ρόλο του ‘ενορχηστρωτή’,
δηλαδή του νεροκουβαλητή, τον έπαιξε ο
Γ. Α. Παπανδρέου που ειδικεύεται σε πράσινες και λαπτοπικές διακυβερνήσεις].
Ο καθηγητής θα έπρεπε να γνωρίζει,
και ανεξάρτητα από τις πραγ-ματικές χρηματοπιστωτικές και άλλες δυσκολίες της
δυτικής οικονομίας, ότι η επίθεση στον καθολικό Νότο είναι
σχεδιασμένη, όπως και η διάλυση της Ελλάδος. Έπρεπε επίσης να εξηγήσει
(και να γνωρίζει) ως υπέρ/υπουργός της Ν.Δ., γιατί ο ίδιος και
η εκλεγμένη κυβέρνηση τού Κώστα Καραμανλή απομακρύνθηκε βιαίως με τα στημένα
βατοπεδικά σκάνδαλα και το οργανωμένο πραξικόπημα της 8ης Δεκεμβρίου 2008 και
ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις που έστησαν το καταστροφικό σκηνικό της διετίας
2007/2009, ώστε να οδηγηθεί η χώρα στον
Γ. Παπανδρέου που έστειλε την
χώρα εκεί όπου ‘υπάρχουν λεφτά’!
Σχετικά με την ‘κλασική
μελέτη’ του Μαξ Βέμπερ, η οποία προ-τείνεται στο άρθρο ως ερμηνευτικός
οδηγός κατανόησης τού καπιταλισμού, σημειώνεται ότι ο καθηγητής μάλλον αγνοεί ότι
ο διαφημιζόμενος [14] στις επαρχίες των
Βαλκανίων ως μέγας κοινωνιολόγος (και ειδικός οικονομικών μελετών) έγραψε,
χωρίς να ντραπεί, ότι ‘οι προφητείες (της
Π.Δ.) έθεσαν τις βάσεις για τις
σύγχρονες επιστήμες και την τεχνολογία’! [15]. Το δε μύθευμα που καλλιέργησε ο Μαξ Βέμπερ ότι ο καπιταλισμός
οφείλεται στην προτεσταντική ηθική
είναι μια παιδαριώδης ερμηνεία που την συνέθεσε για να ικανοποιήσει την φυλετική
ματαιοδοξία της μητέρας του…, αλλά κυρίως για να απενεχοποιήσει την φυλετική
τοκογλυφία, βαφτίζοντας ‘προτεσταντική
ηθική’ και ‘προτεσταντικό ασκητισμό’
την ‘αρπακτική ηθική’ (η δωρέα που
λέει ο καθηγητής)! Ο καπιταλισμός [16] είναι απόκλειστικό έργο του Επιστημονικού
Πνεύματος και του Ορθολογισμού (Ορθού Λόγου) που εισηγήθηκε η ελληνική Φιλοσοφία
(Επιστήμη), δηλαδή η Ελληνική Σκέψη και η Ελληνική Γλώσσα, ουδείς άλλος
(εντός και εκτός των μεσανατολικών βοσκοτόπων με τους προφήτες τους) [17]. Η προτεσταντική ηθική (του Βέμπερ και
ιδίως των Αμερικανών) που μασκαρεύει τον φιλάργυρο κομπογιαννίτη σε ‘ασκητικό’ προτεστάντη δεν δημιούργησε κανένα καπιταλισμό! Ο Μαξ
Βέμπερ ανακάτεψε σοβαρο/επιστημονικώς την ‘προτεσταντική
ηθική’ με την ‘αρπακτική ηθική’ των αμερικάνων!
Το μόνο που προσέθεσε ο ‘ασκητικός
προτεστάντης’ στο επιστημονικό πνεύμα είναι η ‘φιλοσοφία’ του τζόγου και της σπέκουλας,
δηλαδή η απάτη και η αρπαγή με την απειλή αεροπλανοφόρων, πυρηνικών κεφαλών, Μυστικών
Υπηρεσιών, Οίκων Αξιολόγησης, προφητών, ΜΜΕ και αναρίθμητων επαρχιακών
‘καλοθελητών’.
*
Δυο λόγια για την ‘υπεράσπιση’ της
Γερμανίας :
α/ Η Γερμανία, στην οποία ρίχνεται ο ‘λίθος
του αναθέματος’ (και μάλιστα με ακατανόμαστες εκφράσεις από Έλληνες υβρεολόγους
ψευδο/ πατριώτες καθημερινώς στα ελληνικά ΜΜΕ [18]) είναι ο μεγάλος ηττημένος
του δευτέρου πολέμου και βρίσκεται υπό απόλυτο αμερικανικό έλεγχο (όπως άλλωστε
και η υπόλοιπη ‘συμμαχική’ Ευρώπη),
πράγμα που αποσιωπάται σεμνοπρεπώς στις αναλύσεις και όχι μόνο των θεωρητικών του φαουστικού
συνδρόμου…
β/ Η οικονομική άνθηση της Γερμανίας δεν οφείλεται στο προτε- σταντικό πνεύμα, αλλά στους ίδιους χρηματοδότες που
κατάφεραν μέσα σε πέντε χρόνια (από το 1933 έως το 1938) να καταστήσουν την
Γερμανία των συσσιτίων τη μεγαλύτερη πολεμική
μηχανή του κόσμου, δίνοντας τα μέσα (πολιτικά και πολεμικά) στον παρανοϊκό να κατεστρεψει
τον ‘Άνθρωπο’...
γ/ Αυτοί που χρηματοδότησαν την ναζιστική Γερμανία δεν εξαφανί-σθηκαν αλλά
επέστρεψαν (μερικοί δεν είχαν καν φύγει όπως η οικογένεια Κρουπ [19]) ως νικητές
και έγιναν απόλυτοι κύριοι της Γερμανίας και της γερμανικής Οικονομίας
(τραπεζικής και βιομηχανο/παραγωγικής). Και φυσικά είναι αυτοί που κερδίζουν από
τις ‘γιγαντωμένες’ εξαγωγές βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών ‘προϊόντων’
(τοκογλυφία), και όχι ο Φάουστ της Γερμανίας. Είναι αυτοί που δεν επιτρέπουν
την έκδοση ευρω/ομολόγων και ιδιαίτερα των ελληνικών.
δ. Αναρωτήθηκε, άραγε, ο τ. υπουργός ποιοι πίεσαν τον Ντράγκι να υπαναχωρήσει
από τις αρχικές του εξαγγελίες (ότι θα
αγοράζει χωρίς όρια από όλες της χώρες της ευρωζώνης κρατικά ομόλογα)
και ύστερα
από ένα μήνα εξαίρεσε την Ελλάδα,
αφήνοντάς την στο έλεος των ‘τιμω-ρητικών’ Μνημονίων; Αυτοί δεν είναι
άλλοι από τους ‘χρηματοδότες’ της
Γερμανίας του… Φάουστ. Μεφιστοφελής δεν είναι οι χώρες του Καθολικού Νότου, της
αντεστραμμένης αναπαράστασης του
καθηγητή, αλλά ο ‘προτεστάντης’ της Αμερικής, με τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά
‘υποκαταστήματα’ στην Γερμανία. (Από κοντά και οι συνεργάτες του Μέρντοχ που
διέσυραν τους Έλληνες και την Ελλάδα, όσο χρειάσθηκε να απωλέσει το 25% του ΑΕΠ
και να καταλήξει στα ‘σκουπίδια’ και τα ‘σκατά’ του Ντομινίκ Στρως Καν).
ε. Η δαιμονοποίηση της Γερμανίας, που συνεχίζεται εδώ και εβδομήντα χρόνια
(κοντά τρεις γενιές!) με την οποία συντάσσεται αβασάνιστα και ο καθηγητής,
είναι μητροπολιτική στρατηγική και όχι υπεράσπιση του ‘ουμανισμού’ (ή της
δημοκρατικής ελευθερίας τού ‘Ανθρώπου’
αμερικανικού τύπου). Δεν είναι η υπεράσπιση της μνήμης των ταλαιπωρημένων στα
στρατόπεδα. Η δαιμονοποίηση χρησιμοποιείται πολλαπλώς ανάλογα με την περίπτωση!
(Ακριβώς όπως η διάκριση ανάμεσα στο ‘κακό’ ισλάμ/Ιράν, και το ‘καλό’
ισλάμ/τουρκία). Εν προκειμένω, η δαιμονοποίηση ανανεώθηκε με την ευκαιρία της
ευρωπαϊκής (και ελληνικής) κρίσης την οποία προκάλεσε η Αμερική και οι
τραπεζίτες που χρηματοδότησαν την Γερμανία... Ο καθηγητής μας (όπως και μεγάλο
τμήμα των ευρωπαίων αναλυτών) μάλλον δεν έχει πλήρως εμβαθύνει τι ακριβώς
σημαίνει δαιμονοποίηση της Γερμανίας, όταν την ‘μεφιστοφελοποιεί’. Ο
νομικός μας δεν έχει εμβαθύνει τι σημαίνει δαιμονοποίηση του ηττημένου, κι αυτό εντελώς αδικαιολόγητα, αν
αναλογισθεί κανείς ότι ο καθηγητής ομιλεί την γλώσσα μιας ουμανιστικής
παράδοσης που πάει πίσω στις ‘Τρωάδες’ τού
Αισχύλου.
ζ. Τέλος, όπερ και το σπουδαιότερο, ο τ. υπουργός δεν εξετάζει ποιο είναι το διπλωματικό όφελος για την
Ελλάδα. Διότι, προφανώς και ανεξάρτητα από τις μεγάλες ευθύνες της, η Γερμανία
δεν είναι sκόπια, ώστε ένα εξέχον στέλεχος της
Ν.Δ. να την κατακρίνει δημοσίως, όταν γνωρίζει ότι αύριο/μεθαύριο μπορεί να
ξαναγίνει υπουργός και να πρέπει να συνομιλήσει μαζί της… Αναλογίσθηκε ο τέως
υπουργός, σε μια τέτοια περίπτωση, πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι Γερμανοί
ομόλογοί του; Αναρωτήθηκε πώς θα αντιμετωπίσουν οι γερμανικοί παράγοντες τον πρωθυπουργό, που τρέχει αυτές
τις μέρες στην Γερμανία προς αναζήτηση ‘επενδυτών’, (και μάλιστα όταν
προσέρχεται ως επαίτης...) όταν ξέρουν ότι υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματός του,
αντιμετωπίζουν τους Γερμανούς ως σολιψιστικό
έθνος ψυχασθενών;.
*
Ο κ. Παυλόπουλος λοιπόν, αντί να
ασχολείται με την Γερμανία του Φάουστ και τον Μεφιστοφελή (τον φιλολογικό και τον ‘άλλο’) θάταν
παραγωγικώτερο να αναφερθεί στα ουσιαστικά προβλήματα της χώρας (που τον τίμησε
με πανεπιστημιακούς και υπουργικούς θώκους), μια και βρήκε τον μπελά της, όχι
από τον Μεφιστοφελή τής λογοτεχνίας, αλλά από τους ασυνείδητους κερδοσκόπους
και κυρίως από τους ‘συμμαχικούς’ στρατηγικούς σχεδιαστές της Ευρασιατικής και
Μεσανατολικής Σκακιέρας. Εννοώ αυτούς τους οποίους υπαινίσσεται ο τέως
πρωθυπουργός (του), όταν δηλώνει ‘Δυστυχώς,
καίρια εθνικά συμφέροντα προσκρούουν σε στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ στην
περιοχή’.
Και εν πάσει περιπτώσει, ένας νομικός, ο οποίος εξ ορισμού υποτίθεται ότι είναι φορέας της αστικής (κοσμικής
και ιστορικής) συνείδησης, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τα μητροπολιτικά παίγνια
υπερβαίνουν τις κατά τόπους νοηματοδοτήσεις (ή αναλύσεις). Έπρεπε να γνωρίζει
ότι η επαρχία δεν νοηματοδοτεί την μητρόπολη, αλλά αντιθέτως! Δεν ομιλεί, αλλά ομιλείται. Εισαγωγή ιδεών δεν γινεται από την
επαρχία στην μητρόπολη, αλλά –όπως και τα ‘υλικά’ προϊόντα- ακολουθούν την
αντίθετη διαδρομή. Οι κομμουνισμοί, οι σοσιαλισμοί, οι φιλελευθερισμοί, οι
αναρχισμοί και τα ‘αντάρτικα του δρόμου ή της πόλης’ δεν εφευρίσκονται στα
Εξάρχεια, αλλά εισάγονται μαζί με τους θεωρητικούς...
Συνεπώς, εκείνο που προέχει είναι η αλήθεια του τοπικού Λόγου (όχι ο
οικουμενικός ή διεθνιστικός – αυτόν τον
διαχειρίζονται μητροπολιτικά επιτελεία και όχι τα επαρχιακά κομματικά μπακάλικα
και οι εσφιγμένοι ‘φάροι’ της Ορθοδοξίας).
Ο ‘ατοπικός’ λόγος που διαδίδουν διεθνιστές, οικουμενιστές (των Κύκλων της Πάτμου!) και οι εισηγητές τής
παγκοσμιοποίησης, προορίζονται για επαρχιακή κατανάλωση [20]. Οι ίδιοι
γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι (και επιδιώκουν λυσσαλέα να μείνουν εσαεί!)
ιδιοκτήτες της οικουμένης. Όταν, λοιπόν, απουσιάζει η αλήθεια του Τοπικού
Λόγου, η σιωπή είναι προτιμώτερη από την γλώσσα της σύγχυσης. Διότι, όταν ο ‘ατοπικός’ Λόγος δεν διαθέτει τα μητροπολιτικά
θεμέλια (την μητροπολιτική ισχύ), τότε μεταπίπτει σε παραλήρημα τού γκέττο,
σε ‘λόγο’ αυτοεξαπάτησης (ή
αλληλοεξαπάτησης) και ‘μονό/λογο’ της θλιβερής επαρχιακής φάρσας.
Υ.Γ.
Το κείμενο δημοσιεύεται με μια μικρή καθυστέρηση! Αλλά αυτό πιστεύω δεν
αναιρεί την επικαιρότητα των γραπτών του κ. Παυλόπουλου.
*
Σημειώσεις
[1] Yπότιτλος στην οθόνη του CNN
την ώρα που η Κρ. Αμανπούρ έπαιρνε συνέντευξη περί της κρίσεως στην Ελλάδα, από
τον τέως πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου, στα τέλη Φεβρουαρίου 2013.
[2] Κάτω από διαφορετικές συνθήκες,
και αν το υπέγραφε οποιοσδήποτε άλλος, το άρθρο δεν θα άξιζε οποιασδήποτε
προσοχής, τόσο για το θέμα όσο και ως ερμηνευτικό μοντέλο, και είναι αμφίβολο
αν ο τέως υπουργός θα έμπαινε στον κόπο να εισηγηθεί το Φαουστικό Σύνδρομο ή Σύμπλεγμα της Γερμανίας.
[3] Με τους Καντ, Σίλλερ και Χέρντερ θα εκδώσουν το περιοδικό ‘Ωρες’, 1789.
[4] Η δήλωση έγινε στην Ελλάδα (!) λίγο μετά την κατάρρευση
της Lehman Brothers το 2008. Βλ. Γ. Γεράση ‘Η Ελλάδα στη δίνη της οικονομικής κρίσης’.
Ροές/2009.
[5] Η εκδοχή αυτή εμφανίζεται
σε Λουθηριανή λαϊκίστικη εφημερίδα το 1587 στην Φραγκφούρτη με τίτλο ‘Ηistoria von D. Johann Fausten Zauber und Schwarkunstler’ (‘…θαυματοποιού και τεχνίτη της μαύρης μαγείας’). Στην Ελλάδα, πάντως,
ο Φάουστ είναι γνωστός μόνο από την λογοτεχνική εκδοχή, ως λάτρης και θαυμαστής
του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού! (βλ. την δίτομη μετάφραση από τον Ι. Παυλάκη,
εκδ. Αστήρ, των Α & Ε.
Παπαδημητριου/1982].
[6] Ο μεν Λούθηρος με την Μεταρρύθμιση προωθούσε την εθνική ανεξαρτησία της Γερμανίας από την υποταγή στον Πάπα, και
ο Καλβίνος επιδίωκε το διαζύγιο των εταίρων του
Ιουδαιοχριστιανισμού, επεδίωκε τον διαχωρισμό της Ιουδαϊκής από τον
εγκλωβισμό της στην Χριστιανική συνιστώσα (ή σέκτα) προς όφελος της πρώτης. Από
δω και στο εξής δεν είναι ο Χριστιανισμός που νοηματοδοτεί τον Ιουδαϊσμό, αλλά
ακριβώς το αντίθετο. Αυτές οι ‘λεπτές’ διακρίσεις διαφεύγουν της προσοχής του κ.
καθηγητή…
[7] Οι πολιτικοί της ‘Δεξιάς’
αρέσκονται σε λατινικές εκφράσεις και γνωμικά! [Βλ. τις δηλώσεις του Πολύδωρα για τους Αστυνομικούς, τις δηλώσεις του Μιχαλολιάκου μετά τον εκλογικό θρίαμβο της
17.6.12 ε.έ., κλπ.] Ίσως πιστεύουν ότι οι ρωμαίοι ανθύπατοι βρίσκονται ακόμα
ανάμεσά μας (χωρίς νάχουν τελείως άδικο…). Άλλωστε, όταν ο της Κων/πόλεως (που
ανήκει στον Κύκλο της Πάτμου) λέει
ότι είναι ‘πατριάρχης (της ανύπαρκτης)
παλαιάς και νέας Ρώμης’ περίπου αυτό δεν εννοεί;].
[8] Βλ Φάουστ, στχ. 4368/69,
μετάφραση Ι. Παυλάκη.
[9] Βλ. την συνέντευξη κάποιου Τζον
Τρίπι στο Βήμα/22.12.2012.
[10] Αν δεν υπήρχε η προδοσία του
Ιωαννίδη και ο διχασμός των Ελληνικών Ενοπλών Δυνάμεων στην Ελλάδα και την
Κύπρο, με άμεση παρέμβαση και επίβλεψη της Αμερικής, η τουρκία (η ‘μεγάλη’
περιφερειακή δύναμη) όχι μόνο δεν θα πατούσε το πόδι στην Κύπρο, αλλά θα γέμιζε πτώματα η θάλασσα; της Β.
Κύπρου και η ίδια θα ήταν ο αξιολύπητος
‘μαχητής’ του ΝΑΤΟ, ο δε ο κ. Νταβούτογλου (και οι στρατηγοί του) θα ήταν πολύ
προσεκτικοί στις εκφράσεις τους…
[11] H περίπτωση θυμίζει μια φυλή Ινδιάνων (η Kwakiutl) της Β. Αμερικής που
διέθετε όλο κι όλο 400 κουβέρτες και συνολικά
χρωστούσαν ο ένας στον άλλο 7500
κουβέρτες! Οι πλάκες αναγραφής των χρεών, βέβαια, καταστρέφονταν στις γιoρτές Potlach. Η αντίστοιχη εορτή
καταστροφής χρεών στη Δύση είναι ο πόλεμος…
[12] Βλ. Marc Roche
‘H Tράπεζα’ (Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο). Μεταίχμιο /2011.
[13] Πράγμα που ο Μ. Ρος βεβαιώνει
εμμέσως : όταν τον κάλεσαν στην Ελλάδα οι οπαδοί του Διαφωτισμού, σε συνέντευξή
του προσπάθησε να μπαλώσει το ζήτημα, αποφεύγοντας να εξηγήσει αυτά που έγραψε
στο βιβλίο! Και όχι μόνο αυτό αλλά ‘ξέπλυνε’ και τον τ. πρωθυπουργό : δήλωσε
ότι η Τράπεζα ξεγέλασε τον ειδικό του επί του ‘εκτροχιασμού’, τον Κ. Σημίτη, ο οποίος δεν γνωρίζει και πολλά
πράγματα από οικονομία! Αυτό και αν είναι ομιλία προς ακροατήριο ειδικών
αναγκών. [Βλ. Το Βήμα/ 10.4.2011]. [Εξ όσων γνωρίζω, ο κ. Κώστας Σημίτης που
σήμερα δίνει συμβουλές με βιβλία και συνεντεύξεις για το πώς θα βγούμε από την
κρίση (τον ‘εκτροχιασμό’! όπως τον
είπε στο βιβλίο του), δεν αντέδρασε στις δηλώσεις του Μ. Ρος…].
[14] Π.χ. ‘Μεγάλοι στοχαστές…θεμελιωτές της κοινωνικής επιστήμης, όπως ο Μαξ
Βεμπερ και ο Νόρμπερτ Ελίας…’. Αυτά από οπαδό του ‘Διαφωτισμού’ (Β/30.12.12).
[15] Bλ ο Μαξ Βέμπερ, "H εμφάνιση του Καπιταλισμού στον Δυτικό Κόσμο" στο "Γενική Οικονομική Θεωρία", όπου
αναφέρει επί λέξει : "Οι προφητείες
απελευθέρωσαν τον κόσμο από τη μαγεία και έτσι δημιούργησαν την βάση για την
σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία μας, και τον καπιταλισμό".
Εκατοντάδες σελίδες για τη γένεση του Καπιταλισμού και δεν αφιέρωσε ούτε μια
παράγραφο για τις διανοίξεις της αρχαιοελληνικής σκέψης! Όταν πρόκειται για την
‘θεωρία’ θυμάται τα ‘θρησκευτικό/πολιτιστικά’
στοιχεία, θυμάται την προσφορά του Ιουδαϊσμού, που μεταβιβάσθηκε στον
Χριστιανισμό (εννοεί προφανώς τα γίδια, τα πρόβατα και τις προβειές της
‘προφητανάκτων’ οικονομίας…). Όταν πρότκειται για την αρχαία Ελλάδα, ξεκινά από
την κατασκευασμένη οικονομική συνθήκη, και σημειώνει : ‘Η οικονομία της αρχαίας ελληνικής πόλης δεν διαφέρει από την οικονομία
των πόλεων του Μεσαίωνα’! Υπογραμμίζοντας ότι στις ελληνικές Πόλεις δεν
υπήρχαν εισαγωγές! Τα ελληνικά εμπορικά που αλώνιζαν στην Μεσόγειο, κουβαλούσαν
‘προφητείες’ μάλλον σύμφωνα με τον ‘οικονομολόγο/κοινωνιολόγο’… Πάλι καλά, θα
μπορούσε να ισχυρισθεί ότι ο "ορθολογισμός" σχετίζεται με το ‘κομμένο
πετσάκι’ (την περιτομή), όπως έγραψε βλακωδώς ο ‘αποδομιστής’ Ντεριντά! Ο οποίος ‘αποδόμησε’
όλα τα ελληνικά κείμενα, εκτός από την μεγάλη θρησκευτική αφήγηση...
[16] Με τον όρο νοείται η ορθολογική
οργάνωση της παραγωγής σε όλα τα στάδια :
δηλ. η εφαρμογή επιστημονικών και τεχνολογικών μέσων και αρχών στο
επίπεδο της παραγωγής, διανομής/συναλλαγών και έλλογων σχέσεων μεταξύ των
παραγωγών/καταναλωτών. Σχέσεις που τις διέπουν αστικοί νόμοι/κανόνες δικαίου
και όχι φυλετικές ιδεοληψίες και μαφιόζικες (μαρξο/λενιστικού ή φιλελεύθερου
τύπου) που τις καθαγιάζουν αυθαίρετα
μητροπολιτικοί τζογαδόροι ή λαοσωτήρες.
[17] Μάλιστα ‘σοβαροί’ οικονομολόγοι
διαδίδουν ότι οι ίδιοι ‘περιούσιοι’ προτεστάντες ανακάλυψαν και το τραπεζικό
σύστημα, ξεχνώντας ότι οι μέθοδοι του
τραπεζίτη Πασίωνα είναι γνωστές από τον Τραπεζιτικό
τού Ισοκράτη, ενώ ολόκληρο το εννοιολογικό πλέγμα των οικονομικών όρων και
αρχών είναι διατυπωμένο στο έργο του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα..
[18] Είναι λυπηρό και ακατανόητο
η Πολιτεία να μην παρεμβαίνει για τον τερματισμό αυτής της ασχήμιας.. Άλλο η
λογοκρισία της ελέυθερης έκφρασης και άλλο η ανάσχεση της προσβλητικής και ύποπτης
βωμολοχίας, που κρύβεται πίσω από το επιχείρημα της ‘σά-τιρας’ και της
κριτικής.
[19] Για να μην θεωρηθεί ότι
συκοφαντούμε οποιονδήποτε, θυμίζω ότι η οικογένεια Krupp (Gustav & Alfred) που ενίσχυσε την
βιομηχανία του ναζιστικού καθεστώτος, μετά το πέρας του πολέμου συνελήφθησαν,
δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν. Ο πρώτος
δεν φυλακίστηκε, λόγω πνευματικής
αναπηρίας (πέθανε το 1950) και ο δεύτερος (ο υιός του) ύστερα από δύο χρόνια αφέθηκε ελεύθερος
(31.1.1952). Μάλιστα, οι Έλληνες ‘σχολιαστές’ βεβαιώνουν ότι η αποφυλάκιση
έγινε με το σκεπτικό ότι ‘με την πείρα του και τα κεφάλαιά του θα
βοηθούσε στην ανάπτυξη της κατεστραμμένης Γερμανίας’. Αυτά ειπώθηκαν σε
ντοκυμαντέρ που μεταδόθηκε στα τέλη Οκτωβρίου 2012 στο κρατικό κανάλι Ε.Τ. Η
αλήθεια είναι κάπως διαφορετική : είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος της
βιομηχανίας Κρουπ άλλαξε όνομα και ‘πέρασε σε άλλα χέρια’ και στον ίδιο τον
Αλφρεντ απαγορεύθηκε να διοικεί βιομηχανίες…. Όσο για τους πραγματικούς λόγους της παρέμβασης του ύπατου
αμερικάνου διοικητή στη ζώνη κατοχής, τού John J. MacCloy να αμνηστεύσει τους Κρουπ, αυτοί παρέμειναν στην σκιά
... Τα ‘πλυντήρια’ και οι ‘σπιλωμηχανές’ δουλεύουν επιλεκτικώς και ασταμάτητα,
κοντά εδώ και ένα αιώνα. Υπενθυμίζεται
επίσης ότι η οικογένεια του μεγα-λοβιομήχανου Βιττγκενστάιν πλήρωσε (δια χειρός
του φιλοσόφου Λούντβιχ Βιττγκενστάιν) περίπου δύο τόννους χρυσού στο ναζιστικό
καθεστώς, για να την αφήσουν ήσυχη τα
‘τάγματα εφόδου’. Εκείνοι που
σύρθηκαν στα στρατόπεδα ήταν οι δυστυχισμένοι των γκέττο, υπό την ‘φροντίδα’
διαφόρων Ινο ή Κωνσταντίνο Ρεκανάντι (ο αδίστακτος συν-εργάτης των ναζί, θύτης χιλιάδων αθώων Ισραηλιτών....
όπως κατήγγειλε το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδος με επιστολή στον
πρωθυπουργό Π. Πιπινέλη/1963).
[20] Υποζύγια που πληρώνουν αγόγγυστα
‘συμπόσια’ τού κ. Βαρθολομαίου –και της λοιπής οικονομολογικής ανησυχίας- στον
Αμαζόνιο και τον Β. Πόλο!
Αθήνα 19.12.12
*
