Oι ‘ελεύθεροι’ Ευρωπαίοι και το
δικαστήριο της Ιστορίας
(ή περί ξενοφοβίας και ρατσισμού)
Μέρος Α΄
‘Do
not hesitate to act
as
if you were in a conquered city (…)
with
blood if necessary’
Winston Churchill
Στις αρχές Ιουνίου, τριανταπέντε άνθρωποι τού πνεύματος και της τέχνης, δημοσιοποίησαν
‘Ανοιχτή Επιστολή προς τους Νέους για τον
Ρατσισμό’ (βλ. Το Βήμα της Κυριακής/9.6.2013)
με την οποία έρχονται να ενισχύσουν τις φωνές (αν όχι την υστερία), όσων
τάχθηκαν υπέρ της ψήφισης του Νομοσχεδίου ‘περί
ξενοφοβίας και αντιρατσισμού’, που εισηγήθηκε η συνιστώσα τής τέως τρι-κομματικής
Κυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ.
Η παρέμβαση των ανησυχούντων είναι ανάξια οποιασδήποτε προσοχής, τόσο από
την άποψη του ύφους, όσο και του περιεχομένου.. Η ‘επιστολή’ ως προς το είδος
της γραφής είναι τυπικό δείγμα μιας ευτελούς πνευματικότητας που υποδύεται στις
μέρες μας την ιστορική και ‘στρατευμένη’ σκέψη μιας εξίσου ευτελούς αναπαράστασης
της πραγματικότητας με εκφράσεις που ανήκουν περισσότερο στην δαιμονολογία
(όπως το απωθητικό ‘μίασμα’) παρά
στην ιστορική, πολιτική και λογοτεχνική παράδοση∙ είναι ένα ειδος μαθητικής ‘εκθέσεως ιδεών’ υπό την επίβλεψη
φροντιστηριακού φιλολόγου σε ‘νέους’ που δίνουν
(διαρκώς!) εξετάσεις. Ως προς το σκοπούμενο, η ‘επιστολή’, με ύφος
κομματικής οδηγίας και αυτοδιοριζόμενου τιμητή αναθέτει καθήκοντα και
υποχρεώσεις (‘είναι καθήκον όλων μας
όχι μόνο να καταδικάσουμε (...) αλλά κυρίως να επιστήσουμε την προσοχή κάθε Αρχής’), θυμίζοντας την αμετροέπεια
και ασυναρτησία των Απριλιανών. Η επιστολή, ολοφάνερα γραμμένη βιαστικά, σχεδόν
στο ‘γόνατο’, χωρίς να αναφέρει ποιος είχε την πρωτοβουλία και ποιος ήταν ο
συντάκτης, υπεγράφη (δηλαδή, παραχώρησαν την υπογραφή τους) μάλλον χωρίς να αναγνωσθεί
(μερικοί ενδεχομένως να μην την διάβασαν ούτε μετά την δημοσίευσή της...). Τα
στοιχεία αυτά θέτουν την επιστολή εκτός της περιοχής τού δημοσίου διαλόγου και
κριτικής.
Ωστόσο, η ‘ανοιχτή επιστολή’ βασίζεται σε δύο ‘αξιωματικές’ προτάσεις,
οι οποίες αποτελούν και το ‘θεμέλιο’ τού
πνευματικού εγχειρήματος, συνιστούν το άλλοθι της επιστολής και χρησιμοποιούνται
ως αυτονόητες αλήθειες και νομιμοποιητικές αρχές, όχι μόνο της υπόψη επιστολής,
αλλά σε ολόκληρη σειρά μεταπολεμικών ιστορικών/πολιτικών αναλύσεων και
αξιολογήσεων. Οι δύο αυτές ‘προκείμενες’ στηρίζουν τον σύγχρονο πολιτικό και εν
μέρει πνευματικό μύθο και ως τέτοιες (αυτονοήτως αληθείς) χρησιμοποιούνται στην
‘επιστολή’. Είναι οι ‘στρατηγικές’ θέσεις που επιτρέπουν σ΄ ένα κείμενο, το
οποίο θέλει να εκφράζει την πανευρωπαϊκή ιστορική συνείδηση, που νομίζει ότι
κινείται στους ανοιχτούς ορίζοντες της φιλοσοφίας, της ιστορίας και της τέχνης,
να έχει ‘κοντή’ και επιλεκτική μνήμη, και ακόμη κοντότερη ή στενότερη (και
κυρίως αδικαιολόγητη) αντίληψη περί
ιστορικής Δικαιοσύνης! Η πρώτη εμφανίζεται ως εισαγωγική πρόταση της ‘επιστολής’
: ‘Εορτάσιμη για την Ευρώπη η 8η Μαϊου 1945.
Είναι η ημέρα της νίκης των ελευθέρων
Ευρωπαίων εναντίον της βαρβαρότητας...’. Η δεύτερη χάνεται μέσα στις
εντολές, τα υπαγορευόμενα καθήκοντα, τις απειλές και τις ενοχές προς τους
αποδέκτες της επιστολής : ‘(...) να
αντιδράσουμε αμέσως και αποτελεσματικά προτού
η Ιστορία μας ζητήσει να λογοδοτήσουμε για έναν απαράδεκτο εφησυχασμό’
[οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και στις δύο προτάσεις].
Αρχίζουμε από τους ‘ελεύθερους ‘Ευρωπαίους’. (Η φράση ουσιαστικώς αντιγράφει
το ‘ελεύθερη Γαλλία’ και ‘ελεύθεροι Γαλλοι’ του Ντε Γκωλ, εν αντιθέσει
προς Γάλλους της κυβέρνησης του Βισσύ.[1].
Οι υπογράφοντες συν/εορτάζουν ‘την 8η
Μαϊου 1945, (και) την νίκη των ελευθέρων Ευρωπαίων εναντίον των
βαρβάρων’, χωρίς να μνημονεύουν
-Έλληνες όντες!- τον αγώνα και την χαρά των ‘ελευθέρων’ Ελλήνων. Θρηνούν
μόνο την επανεμφάνιση των ‘μελανοχιτώνων στην
Ελλάδα – ενώ παραβλέπουν τους νεο/μελανοχίτωνες τής Ευρώπης και τους
νεο/βαρβάρους, τους τζογαδόρουςαρπακτικά της Αμερικής. Η ανησυχία τους είναι
αποκλειστικώς οι έλληνες μελανοχίτωνες, που έχουν ‘κίνητρα σκοτεινά και ιδιοτελή, που τρομοκρατούν βίαια τους πολίτες,
εγκληματούν κατά των ξένων σχεδόν ατιμωρητί και βιαιοπραγούν κατά των νόμιμων
εκπροσώπων της Πολιτείας (...) η δράση των νεοναζιστών δεν είναι φιλανθρωπία
[όταν μοιράζουν τρόφιμα αποκλειστικώς σε Ελληνες!] (...) καταστρέφοντας τον ιστό της αλληλεγγύης (sic)
[προφανώς εννοούν τον ιστό αλληλεγγύης προς τους λαθρομετανάτες] (...) είναι ύβρις για τον πολιτισμό και
μίασμα.’ Το κείμενο δεν διαθέτει ίχνος ευαισθησίας για την αλήθεια, το
είδος και το μέγεθος της σημερινής
κρίσης, δεν αναφέρεται ούτε με μια λέξη συμπάθειας για την τραγική κατάσταση
των εξαθλιωμένων και τρομοκρατημένων πολιτών και ιδιαίτερα των χιλιάδων ανέργων
νέων (προς τους οποίους απευθύνονται) της σημερινής Ελλάδος (παρότι υπογράφεται
κυρίως από τους ασχολουμένους με ‘ευαισθησίες’ και ‘αισθήματα’). Η μόνη τους
έγνοια είναι ο αντιρατσισμός και η αλληλεγγύη προς του λαθρομετανάστες...
Επί του θέματος λοιπόν.
Ποιοί είναι οι ‘ελεύθεροι’ Ευρωπαίοι; Προφανώς εννοούν όσους ‘πολέμησαν’
την Γερμανία τού Χίτλερ. Καλώς! Ο συντάκτης (ή οι συντάκτες) της ‘ανοιχτής
επιστολής’, με την αοριστία της διατύπωσης αποφεύγουν να γίνουν συγκεκριμένοι
σχετικά με τον πληθυσμό ή τους πληθυσμούς που περιλαμβάνουν στην έκφραση ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’–εκτός από τους ίδιους
του υπογράφοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν νήπια ή δεν είχαν γεννηθεί
την εποχή εκείνη. Οι συντάκτες δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι σχεδόν
ολόκληρη η Ευρώπη πολέμησε τους βαρβάρους και αξίζει επαίνους για την νίκη!
Όμως, σε μια προσεκτικώτερη εξέταση, αποδεικνύεται ότι η ανθρωπογεωγραφία των
‘νικητών’ κάθε άλλο παρά ευρωπαϊκή ήταν! Ας ειδικεύσουμε εν τάχει.
α/ Οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί ετήρησαν προς τον
άξονα στάση ευνοϊκής φασιστικής ‘ουδετερότητας’! Η Γαλλία παραδόθηκε αμαχητί. Η
Ιταλία ανήκε στον άξονα. Η Γερμανία ήταν ο άξονας.
β/ Τα Βαλκάνια (Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία) εντάχθηκαν στον άξονα, με εξαίρεση την
ελληνική άμυνα στην γερμανική εισβολή που θα καταλήξει στην ηρωϊκή Μάχη της Κρήτης και στην Αντίσταση κατά την
διάρκεια της Κατοχής.
γ/ Ιδιαίτερα για την Γιουγκοσλαβία, υπενθυμίζεται ότι ο αντιβασιλέας Παύλος
προσχώρησε στο τριμερές σύμφωνο του
άξονα τον Μάρτιο του ’41. Τον επόμενο μήνα με πραξικόπημα της Αγγλίας (στο
οποίο ‘συμμετείχε’ και ο άρτι ενηλικιωθείς βασιλιάς-17 χρονώ!- Πέτρος ΙΙ
Καραγιώργεβιτς) ακυρώνεται το σύμφωνο και εκδηλώνεται η ‘τιμωρητική’ γερμανική επίθεση [7.4.’41] και κατάληψη της χώρας από
τις δυνάμεις του άξονα.
δ/ Η τουρκία συμμάχησε με την Γερμανία διότι (όπως αναφέρει ο πολύς
Γουντχάουζ, ο ελληνιστής και καθοδηγητής της ελληνικής αντίστασης) "Η τουρκία βλέποντας τα λιμάνια της να
απειλούνται από τις βουλγαρικές ακτές στον
Εύξεινο Πόντο και από τα ελληνικά νησιά τού Αιγαίου (;!) υπέκυψε στο
εμπορικό σύμφωνο που την πίεζαν από καιρό οι γερμανοί να δεχθεί ".
[Βλ. "Το Μήλο της ΄Εριδος",
μφτ. Μ.Κ. -ο μεταφραστής μάλλον ντράπηκε να βάλει ολόκληρο το όνομά του!-, Εκδ.
Εξάντα, 1976, σελ.192].
ε/ Δανίες, Ολλανδίες, Λιθουανίες, Εσθονίες, Σουηδίες/Νορβηγίες (αυτές που
μοιράζουν βραβεία σε ‘αντιρατσιστές’ διανοουμένους), διώρισαν αμέσως Κuislings (που
κάλεσαν τον Χίτλερ να καταλάβει τις χώρες τους!). Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία,
Τσεχοσλοβακία παραδόθηκαν πριν ή αρχίσει ο πόλεμος και εν συνεχεια ‘δωρήθηκαν’
(μαζί με την μισή Γερμανία και τα Βαλκάνια) στον ένα από τους ‘νικητές’ (η
Ελλάδα παραχωρήθηκε στον παραδοσιακό ιδιοκτήτη...).
ζ/ Η Ρωσία συμμάχησε αρχικώς (σύμφωνο μη επιθέσεως Μολότωφ/ Ρίμπεντροφ) με
την Γερμανία και η συμμαχία λύθηκε μονομερώς από την Γερμανία που ζήλεψε την
δόξα του Ναπολέοντα.
Τελικώς, οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’
αποδεικνύεται ότι δεν ήταν άλλοι από την Αγγλία, την Ρωσία, και την Αμερική
(και οι οποίοι δεν βρέθηκαν ποτέ κάτω από γερμανική κατοχή!). Εξαίρεση στον
κανόνα αποτέλεσε μόνο η αφελής Ελλάς, που σκόρπισε στους πέντε ανέμους
πολεμώντας τον φασισμό. Η Ελλάδα πολέμησε και διαλύθηκε και άλλοι που δεν
πολέμησαν βρέθηκαν με κράτος (Σκόπια κλπ). Εκτός της Ελλάδος, αμέσως ή εμμέσως όλες
οι ευρωπαϊκές χώρες ‘συμμάχησαν’ με τον άξονα! Η Ευρώπη ολόκληρη ήταν ο
ηττημένος άξονας τών ‘βαρβάρων’∙ η
Ευρώπη παρέμεινε υπό γερμανική κατοχή κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά
την γερμανική ήττα, πέρασε στην αγγλοαμερικανική και ρωσική κατοχή! Από
πάνω η Αγγλία, από κάτω η Τουρκία και στη μέση οι τρελές αγελάδες! Νικητές δεν
ήταν οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’ : Οι πραγματικοί νικητές ήταν αυτοί που καθόρισαν
τις μεταπολεμικές ‘σφαίρες επιρροής’,
αυτοί που χώρισαν την Ευρώπη των βαρβάρων στα δύο και εξακολουθούν να της δίνουν
μέχρι σήμερα εντολές... Ο ένας μαλιστα εκ των νικητών, ο ιδιοκτήτης της ‘αντίστασης τών ελευθέρων Ευρωπαίων’ και
των ‘λαϊκών μετώπων’, δεν άντεξε την
πολλή ‘ελευθερια’ και αυτοχειριάσθηκε (χρεωκόπησε πολιτικώς τε και
οικονομικώς), γεμίζοντας τον κόσμο με υπηρέτες και συμμορίες εγκληματιών...
Στο σημείο αυτό, ‘προοδευτικοί’ αντιρατσιστές, ‘αντιστασιακοί’ και οι
ανδρωθέντες στην μυθολογική προπαγάνδα περί ‘αντιστάσεως’ των ‘λαών’ που τους
διαχωρίζουν από τις κυβερνήσεις (αποκρύβοντας ότι δεν υπήρξε άμυνα κατά την εισβολή
των Γερμανών), ίσως διαμαρτυρηθούν : ‘Μα δεν υπήρξε αντίσταση στην γερμανική κατοχή;’. Βεβαίως! αλλά αυτή
πρέπει να διαχωρισθεί από το παίγνιο της μητροπολιτικής ισχύος, και δεν θα
πρέπει να καθορίζεται σύμφωνα με το ‘τελευταίο
εκβάν’, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Δημοσθένης (διότι, αν νικούσαν οι
χιτλερικοί, θα είχαμε ‘αλλους’ αντιστασιακούς, ‘άλλα’ πανηγύρια και ‘άλλους’
ελεύθερους Ευρωπαίους, ή ενδεχομένως τους ίδιους με άλλη ενδυμασία με
διαφορετική ρητορική γλώσσα και φυσικά διαφορετικές ‘ανοιχτές επιστολές’...). Η
‘αντίσταση’ δεν μπορεί να σχετίζεται με
κέρδη και ζημίες, με στρατηγικές και μεταπολεμικές ‘ρυθμίσεις’. Αλλο η επιβαλλόμενη,
η εθνική άμυνα στον εισβολέα και άλλο η αντίσταση στον κατακτητή. Χωρίς
περιστροφές και υπεκφυγές πρέπει να τονισθεί ότι η Αντίσταση – όπου εκδηλώθηκε-
οργανώθηκε, χρηματοδοτήθηκε και τελούσε υπό τον άμεσο έλεγχο (έπαιρνε εντολές
και λίρες...) από τους βασικούς μονομάχους και υπάκουε μόνο σ΄ αυτούς. Δεν
μπορεί να θεωρηθείι αντίσταση τών ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων. Το μεγαλύτερο μέρος
(αν οχι ολόκληρο) της αντίστασης ‘ιδεολογικώς’ ανήκε στην σταλινική σοβιετία,
στην χώρα των γκούλακ, των εκκαθαρίσεων και της μαύρης λογοκρισίας, στη χώρα
των ερυθρομελανοχιτώνων, της ‘ερυθράς πανούκλας’. Το υπόλοιπο της
αντίστασης ανήκε στην Αγγλία που δεν δίσταζε να διαλύει (και να ιδρύει!),
όχι μόνο τις χώρες τού φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά και των
συμμάχων, με κορυφαία περίπτωση την Ελλάδα! Είναι η χώρα που με τις
συμφωνίες Sykes/Picot [2] στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις συμφωνίες της
Τεχεράνης και με τις συμφωνίες της Γιάλτας στον Β΄ Πόλεμο, καθόρισαν τα διεθνή κτηματολόγια ...
Εξ ορισμού, δεν νοείται εθνική
αντίσταση η οποία υπακούει σε μητροπολιτικές εντολές! Εθνική αντίσταση υπό την
κηδεμονία και τον έλεγχο σταλινικών
πρακτορείων (όπως έγινε με την Γιουγκοσλαβία τού Τίτο) και των αδίστακτων αγγλικών
επιτελείων, όπως έγινε στην Ελλάδα, αποτελεί ιστορική εμπλοκή εξίσου επώδυνη με την
γερμανική κατοχή. Συνεπώς, η ατομική επιλογή συμμετοχής στην ‘Αντίσταση’ είναι
μια απολύτως προσωπική ηθική στάση, η οποία δεν μπορεί να επιβάλλεται δια
της βίας και με μητροπολιτικές εντολές, διότι οδηγεί σε εσωτερική τρομοκρατία, όπως συνέβη στην Ελλάδα : Ακραίο παράδειγμα, η
συμμετοχή του στρατηγού Στ. Σαράφη, αρχηγού του στρατιωτικού σκέλους τους ΕΛΑΣ
κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο οποίος ‘προσεχώρησε’ στην Αντίσταση
κατόπιν ξυλοδαρμού και απειλών κατά της ζωής του. (Γι αυτό άλλωστε δεν πήρε
μέρος στην διοίκηση του εμφυλιακού ‘Δημοκρατικου
Στρατού’...). Στην ίδια τακτική ‘αντιστασιακής’ τρομοκρατίας εντάσσεται η άγρια
δολοφονία του Συνταγματάρχη Δημ. Ψαρρού και η εξόντωση των 300 ανδρών του ηρωϊκού 5/42 Τάγματος (Απρίλιος
1944), από την σταλινική ‘αντιστασιακή’ οργάνωση του ΚΚΕ. Αφήνω στην άκρη τις
χιλιάδες θυμάτων απλών ανθρώπων από την εσωτερική τρομοκρατία (βλ. την
δραστηριότητα τής ΟΠΛΑ).
Η αντίσταση στην γερμανική κατοχή θα πρέπει να εξετασθεί και να
αξιολογηθεί, όχι με κριτήρια (και δικαστήρια) που ιδρύουν οι ‘συνομιλητές’ (και
ιδιοκτήτες της Ιστορίας, δηλαδή οι νικητές και οι κάπηλοί της), αλλά μέσα στο πλαίσιο και με το ήθος που προτείνει
ο Jean Paulhan στην επιστολή του προς τους ‘διευθυντάς
της Αντίστασης’. [Bλ. Jean Paulhan,
[1884/1968] ‘Lettre aux directeurs de la
Resistance’/1952].
Άλλο η ηθική στάση, η διάθεση της ύπαρξης και ο προσωπικός αγώνας, και άλλο
η βιομηχανία (και εξαργύρωση) της Αντίστασης. [βλ.την εξαργύρωση τής
αντιχουντικής ‘αντίστασης’]. Ας μην ξεχνάμε ότι η τρομοκρατία που εγκαινιάζεται με αφετηρία
την ‘αντίσταση’ στην γερμανική κατοχή. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η
αλληλοτρομοκρατία (Αριστεράς/Δεξιάς εναλλάξ) δεν σταμάτησε ποτέ και ασκείται με
αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Είναι λυπηρό, άνθρωποι που υποτίθεται
ότι ενδιαφέρονται για την πνευματική υγεία εκφράζονται με εμφυλιοπολεμικούς
όρους... Μια τρομοκρατία που ασκείται στο όνομά της αντίστασης (χουντικής και
αλλης) από την εποχή της Κατοχής μέχρι σήμερα.
Ποια νίκη, λοιπόν, και με ποιους ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους εορτάζουν (και
τους διαφημίζουν), οι ‘διανοούμενοι’ της ανοιχτής
επιστολής; Ο μόνος που πράγματι πολέμησε ήταν η Ελλάδα, η οποία αμύνθηκε και κατά την
εισβολή, και μετά την κατοχή. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα από τους
εμπολέμους που είχε 300.000 χιλιάδες νεκρούς από πείνα, (χειμώνας 141/42) διότι η
Αγγλία θεώρησε στρατηγικώς ‘αναγκαίο’ να αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιώς
(υποτίθεται για να πιέσει τα γερμανικά
στρατεύματα κατοχής). Ωστόσο, οι μεν Γερμανοί δεν είχαν πρόβλημα ανεφοδιασμού,
μια και η επίγειες συγκοινωνίες (κυρίως σιδηρόδρομοι) ήταν ελεύθερες μέσω των
συνεργατών κεντρικής Ευρώπης και Βαλκανίων, ολόκληρη δε η γεωργική παραγωγή της
Ελλάδος κατασχέθηκε από τα στρατεύματα κατοχής (Γερμανίας/Βουλγαρίας/Ιταλίας)
μαζί με το τραπεζικό (‘δανεικά κι
αγύριστα’) δάνειο... Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικασθεί εν ψυχρώ ο πληθυσμός της Ελλάδος, ιδίως των Αθηνών σε
θάνατο από πείνα, χωρίς στρατηγικά κέρδη (γι αυτό ακριβώς αποφασίσθηκε η
ανατίναξη της γέφυρας τού Γοργοποτάμου ένα χρόνο αργότερα, στις 28.11.1942). Το
ουσιαστικό είναι ότι ουδεμία στρατηγική και επιχειρησιακή
σκοπιμότητα δικαιολογούσε τον αποκλεισμό του λιμένος του Πειραιώς με τόσο βαρύ
τίμημα. Δεν εξοντώνουμε τον πληθυσμό μιας χώρας για να τον ‘σώσουμε’
από τον κατακτητή! Ο αποκλεισμός αποκαλύπτει τον κυνισμό της Αγγλίας και την
περιφρόνηση προς την Ελλάδα και τους
Έλληνες, που ντύθηκαν στα μαύρα πολεμώντας τους εχθρούς τής Αγγλίας και τους φασίστες της ‘ελεύθερης’ Ευρώπης.
Σχετικά με την πιθανή ένσταση για την ‘ηρωϊκή’ αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας
υπενθυμίζεται, ότι ο Τίτο εργαζόταν από το 1935 στο βαλκανικό τμήμα της
σοβιετικής Comintern, ήταν μέλος του ρωσικού ΚΚ και όργανο της
διαβόητης τρομοεκρατικής μυστικής υπηρεσίας ΝΚDV.
Το 1936 στάλθηκε από το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης να κάνει εκκαθαρίσεις στο ΚΚΓ.
H αντίσταση τού Τίτο αρχίζει με τις διαταγές της
Κομιντερν (1.7.41) που ζητούσε άμεση δράση... αμέσως μετά την διάλυση του
συμφώνου Molotov/Ribbentrop (29.8.39/22.6.41).
Ο μόνος που εδικαιούτο να παρακαθήσει στο τραπέζι των νικητών ήταν η Ελλάδα,
αλλ΄ αντ΄ αυτού, της ‘σέρβιραν ιδιαιτέρως’ (στην πίσω συμμαχική αίθουσα) θυέστεια γεύματα, με τον Τσώρτσιλ να
διατάζει τα στρατεύματα στην Ελλάδα ‘να ενεργήσουν ως σε κατακτημένη
χώρα και με αίμα αν χρειασθεί’! (όπως και έγινε). Αυτή ήταν η εντολή
του Τσώρτσιλ στα σταθμεύοντα αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του
1944.
Αλλά ας είμαστε δίκαιοι με την Αγγλία! Οι
ιστορικό/διαλεκτικοί βαλκάνες ‘διανοούμενοι’ και ‘θεωρητικοί’ θα έπρεπε να είχαν
προσέξει ότι η Αγγλία, ο πρωταγωνιστής του αγώνα κατά της ευρωπαίων ‘βαρβάρων’ έχει
ανοσία τόσο στην φαιά όσο και στην ερυθρά
πανούκλα. Στην Αγγλία,
άρχουσα τάξη και ‘λαός’ σεβονται βαθύτατα την κοινή λογική. Στρατιωτικοί,
παπάδες, πολιτικοί διανοούμενοι και
κεφαλαιούχοι γνωρίζουν πολύ καλά που τελειώνει η λογική και που αρχίζει η τρέλλα,
η βλακεία και η κατατροφή των συμφερόντων τους. Γι αυτό ουδείς ‘προοδευτικός’
επαναστάτης τύπου Λένιν/Τρότσκυ διανοήθηκε να εφαρμόσει την ‘νομοτελειακή’ ερυθρά
παράνοια και να κόψει τα κεφάλια των βασιλάδων της, όπως το έπραξε η συμμορία
του Λένιν στους Ρωμανώφ της ορθοδοξοχτυπημένης Ρωσίας. Παρανοϊκοί όπως ο Χίτλερ
φυτρώνουν στα χωράφια των απογόνων του χωρικού Λούθηρου και όχι στο City τού Λονδίνου.
Και όποιος αλαζόνας Μέρντοκ παρεξηγεί τον ρόλο του (πιστεύοντας στην
‘παντοδυναμία’ των ιδιοκτητών της ‘πληροφόρησης’) συγχέοντας το λαϊκό ψυχόδραμα
με τα ‘ιδιαίτερα’ της οικογενείας του Μπάκιγκχαμ βρίσκει το μπελά του, χωρίς
εξαιρέσεις. Η Αγγλία γνώριζε πολύ καλά τι έκανε όταν παραχωρούσε τα οικονομικά
της αρχεία στους μαφιόζους/εργατολόγους Μαρξ/¨Ενγκελς για την μελέτη της ‘γυροβολιάς
του κεφαλαίου’... ‘Επαναστατικά’ μανιφέστα, ‘ιστορικές νομοτέλειες’, ‘αναγκαιότητες’,
‘ιδεολογίες’ και ιστορικο/διαλεκτικές αερολογίες προορίζονται για εξαγωγή στους
χοιροβοσκούς των ανά των κόσμο Βαλκανίων και
Εξαρχείων. ‘Εθνοσωτήριες’ χούντες σχεδιάζονται μόνο για καθυστερημένους
επίορκους και ηλίθιους πράκτορες. Το ελληνικό μαθημα μόνο η Αγγλία το έμαθε...
Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό.
Εκτός της ιστορικής πλαστογραφίας οι αγωνιούντες παραβλέπουν ή παραμορφώνουν
και την σημερινή πραγματικότητα. Ενώ ανησυχούν για τους μελανοχίτωνες που θα
φέρουν στην Ελλάδα την βαρβαρότητα και σαλπίζουν μαζί με τους (ανύπαρκτους) ελεύθερους Ευρωπαίους
τον πόλεμο κατά της νεο/βαρβαρότητας, αποσιωπούν την εγκληματική συμπεριφορά
των ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων (και
Αμερικανών) απέναντι στην Ελλάδα. Οι ‘αγανακτησμένοι’ διανοούμενοι της ‘ανοιχής επιστολής’ δεν αντελήφθηκαν τις
ύβρεις των ‘ελεύθερων’ Ευρωπαίων προς την Ελλάδα! Τα δηλητηριώδη άρθρα των
μελανοχιτωνοφορούντων εντύπων (Αμερικής, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Βελγίου
κλπ) δεν τα διάβασαν οι γνωρίζοντες ξένας (ευρωπαϊκάς) γλώσσας; Τα προσβλητικά άρθρα των μαυροκιτρινιστών
νεο/βαρβάρων Ευρώπης και Αμερικής εναντίον της Ελλάδος κατά την τελευταία
τριετία, τις χυδαιότητες εναντίον της ανυπεράσπιστης Ελλάδος που εκτόξευσε η
ανθρωποφαγική νεο/βαρβαρότητα δεν υπέπεσαν στην αντιληψή τους; Η
γκανγκστερική
λεηλασία της χώρας από τους ‘ελεύθερους’
Ευρωπαίους και Αμερικανούς που
οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή δεν τους ανησύχησε; Η αντιμετώπιση τής
Ελλάδος και της Κύπρου σαν νάταν παράσιτα και λωποδύτες, ληστές και
γκάνγκστερς, (κατά την έκφραση Κ. Γιούνγκερ) ουδένα ‘διανοούμενο’ ενόχλησε!
Ουδείς προσεβλήθη και ουδεμία ‘ανοιχτή
επιστολή’ δημοσιοποιήθηκε! Όμως, η αμερικανο/ευρωπαϊκή βαρβαρότητα με την
οποία διέλυσαν την Ελλάδα προς όφελος
της τουρκίας των ‘συμμαχικών’ συμφερόντων στην Μέση Ανατολή, δεν έχει κανένα
άλλοθι και ουδείς δικαιούται να την αγνοεί.
Επίσης, όταν τον Δεκέμβριο/2008 πυρπολήθηκε
η Αθήνα για να οδηγηθούμε στο ΔΝΤ από τον
πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρόεδρο τού Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού
Κινήματος, τον κ. Γεώργιο Α. Παπανδρέου που συνεργάσθηκε με τους ‘ελεύθερους’
Ευρωπαίους, δεν ανησύχησαν. Όταν ο ίδιος πρωθυπουργός διέσυρε την Ελλάδα σ΄
ολόκληρη την Ευρώπη λέγοντας ότι ‘διοικώ μια χώρα απατεώνων’, οι
‘ευαίσθητοι’ διανοούμενοι δεν εθίγησαν... Μόνο το ύποπτο τσίρκο της Χρυσής Αυγής τους ανησυχεί. Μόνο οι χοιροβοσκοί της πολιτικής ζωής, μόνο τα
προγλωσσικά μπουλούκια [η καρικατούρα των ‘ταγμάτων
εφόδου’ (sic)] αφυπνίζει την δημοκρατική τους συνείδηση και ευαισθησία
[3]. Μόνο την ‘φαιά πανούκλα’
βλέπουν οι ‘διανοούμενοι’, την κατευθυνόμενη και ενισχυόμενη μητροπολιτικώς ‘προοδευτική’
και ‘φιλελεύθερη’ πανούκλα’ δυσκολεύονται να την διακρίνουν...
Σύντομο σχόλιο περί ιστορικών
Δικαστηρίων και ‘ιστορικής’ Δικαιοσύνης
Οι δημοκρατικώς ευαίσθητοι διανοούμενοι, για να υποστηρίξουν τις απόψεις
τους, επικαλούνται το ‘δικαστήριο της Ιστορίας’ (με κεφαλαίο το Ι). Αδίκως
ανησυχούν και αδικως τρομοκρατούν τους (‘νέους’) αναγνώστες! Θα έπρεπε να
γνωρίζουν, μια και ασχολούνται με τα ‘πολιτιστικά’, τα ‘πνευματικά’, τα
‘καλλιτεχνικά’, τα ‘κινηματογραφικο/θεατρο/λογοτεχνικά, αλλά και τα θεολογικο/φιλοσοφικά
(!) ότι η Ιστορία δεν συγγράφει ιστορικά
δοκίμια, αυτά γράφονται από τους εκάστοτε ‘ιδιοκτήτες’ της Ιστορίας, κάθε φορά
που η ανθρώπινη αρπακτικότητα ξεπερνά το μέτρο και οδηγεί την ‘Ιστορία’ στην
προοντολογική βαρβαρότητα για ν΄ αλλάξουν οι ιδιοκτήτες της... Η ‘Ιστορία’ δεν
στήνει δίκες, τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν αυτοβούλως οι ‘διαμεσολαβητές’ της
Ιστορίας, αυτοί που ‘συνομιλούν’ με την ‘Ιστορία’ και εντέλλονται την κατάργηση
της διδασκαλίας των Αρχαίων στα ελληνικά σχολεία και την παραχάραξη της
Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία δεν ζητά από κανένα να λογοδοτήσει και
ούτε ενδιαφέρεται να τιμωρήσει τους ‘εφησυχασμένους’
ξενοφοβικούς και να ανταμείψει τους φιλόξενους... Αν ήταν έτσι τα πράγματα,
μετά το ουμανιστικό μανιφέστο στον Επιτάφιο
λόγο του Περικλέους, σχετικά με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία ‘(...) την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν,
και ούκ έστιν ότε ξενηλασίας απείργομεν τινα ή μαθήματος ή θεάματος, ό μη
κρυφθέν (...) και μόνοι ου του ξυμφέροντος μάλλον λογισμώ ή της ελευθερίας τω
πιστώ αδεώς τινά ωφελούμεν’ κλπ) η Ελλάδα θα ελάμβανε καθημερινώς, αντί
εμφυλίων, χουντικών, λακτισμάτων, προσβολών, ύβρεων και ‘κουρεμάτων’, πλούσια
δώρα και επαίνους από την ‘Ιστορία’. Και ούτε θα επέτρεπε να πλημμύριζει η
δημόσια εκπαίδευση με ‘ειδικούς’ των ‘πειθαρχημένων
ανθρωπιστικών επιστημών’ (!), τους παραχαράκτες της Νεοελληνικής Ιστορίας... που
‘συνωθούνται’ (όχι όπως οι καταδιωκόμενοι πρόσφυγες’) αλλά ως κοράκια στα
δημόσια ταμεία.
Ιστορικούς’ ρόλους αναθέτουν και ‘λογοδοσία’ ζητούν μόνο οι νικητές, που επιβραβεύουν εαυτούς με την ιδιοποίηση
της ανθρωπότητας (‘παγκοσμιοποίηση’!) και μοιράζουν ‘μπράβο’ και επαρχιακές
‘καρέκλες’ στους συνεργάτες. Επίσης, όπερ και το σπουδαιότερο, για την
περίπτωση των ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων διανοουμένων, η ‘Ιστορία’ δεν δίνει βραβεία,
επιχορηγήσεις, χρηματοδοτήσεις, και ούτε συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο
τού Ford Foundation (και παρεμφερών ‘φιλανθρωπικών’ του πολιτισμού Ιδρυμάτων) που μοιράζουν υποτροφίες! Στα δικοικητικά συμβούλια των ‘πολιτιστικών’
Ιδρυμάτων, που αδειάζουν τα ταμεία και χρηματοδοτούν αποκλειστικά ‘ελεύθερους’
Ευρωπαίους (Ελληνο/ευρωπαίους ή Γαλλο/έλληνες) σκηνοθέτες, λογοτέχνες,
ιστορικούς, θεολόγους και φιλοσόφους βρίσκονται αποκλειστικά εκπρόσωποι
των ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων.
Όσο για την ‘Αντιγόνη’ (δηλαδή ο
Σοφοκλής) αυτή είναι αθώα του αίματος της παρούσης ανομίας, και αδίκως την κάλεσαν στην
‘διαμάχη’ περί αντιρατσισμού (και σίγουρα θα θεωρούσε ακατανόητη την επιστολή
τους). Κι αυτό διότι, η αντίσταση της Αντιγόνης αφορούσε τις αξίες τού
πολιτισμού της, τις αξίες του Τόπου της, είχε σχέση με την παραβίαση των αξιών της
γενέθλιας γης. Η Αντιγόνη είναι στρατευμένη στις βαθύρριζες αξίες του
Τόπου της και όχι στον ου-Τόπο (την
διεθνιστική Ουτοπία) τών ‘ελευθέρων’
Ευρωπαίων του αντιρατσισμού. Η αντίστασή της δεν αφορά εισαγόμενα (από τους
‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους και τους υπερατλαντικούς νεο/ανθρωποφάγους) συνθήματα
περί ‘ξενοφοβίας’ και ‘αντιρατσισμού’. Η Αντιγόνη (δηλαδή, ο Σοφοκλής) δεν
απολογείται σε μητροπολιτικές στρατηγικές... και δεν θα γιόρταζε ποτέ την νίκη
του Στάλιν και του Τσώρτσιλ που μπεκρούλιαζαν εις υγείαν των θυσιαζομένων για τα ‘ιδανικά’
τους. [βλ. τα προσφάτως αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα τού Foreign Office].
Οι ‘διανοούμενοι’ της νεωτέρας Ελλάδος που βδελύσσονται τα πτώματα τών νεκρών
μελανοχιτώνων και δυσκολεύονται να διακρίνουν τους ζωντανούς, τους νέους αμερικανο/ευρωπαίους (και τους συμμάχους
τους) μελανοχίτωνες, πριν πάρουν χαρτί και μολύβι να συνομιλήσουν με την
‘Ιστορία’, (υπαγορεύοντας καθήκοντα/υποχρεώσεις και μοιράζοντας ενοχές), θάταν φρόνιμο να ξαναδιαβάσουν τον Θουκυδίδη και τον Δημοσθένη,
που δεν ανήκουν στους νικητές, αλλά στους ηττημένους... Δυστυχώς, οι
απαγγέλλουσες στεντορίως χορικά της ‘Αντιγόνης’ στην Επίδαυρο και οι
συγγράφοντες αισθητικάς αναλύσεις περί Αρχαίας Τραγωδίας (και Ομήρου),
παραμορφώνοντας ή αγνοώντας την σύγχρονη τραγωδία, την οποία ζε η Ελλάδα, πολύ
λίγα κατανόησαν από την βαθύτερη τραγικότητα των αρχαίων κειμένων (ποιητικών
και άλλων). Η συζήτηση περί την ‘βαρβαρότητα’ μπορεί να διεξαχθεί μόνο με
ελεύθερους πολίτες σε ελεύθερες κοινωνίες, ποτέ σε κοινωνίες ιστορικών
(εθελό)/δουλων ‘πολιτών’. Οι ‘διανοούμενοι’, που συγχέουν την ‘Ιστορία’ με τα
μητροπολιτικά εγκλήματα και συνθήματα (ιδεολογίες!), πρέπει να θυμούνται ότι η
αρχαία ελληνική σκέψη (μια και την επικαλέσθηκαν), όπως διατυπώνεται από τον
‘τυφλό’ Τειρεσία (στον ‘τυφλο’ Οιδίποδα), υπογραμμίζει την τυφλότητα των
‘ανοιχτομάτηδων’ και την θρασύτητα των λαθρεπιβατών της Ιστορίας, που
καθοδηγούν τον αντιρατσισμό....
*
Σημειώσεις
[1] Παρά το γεγονός ότι μετά το τέλος τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με
βάση την ενορχηστρωμένη αντιφαστική προπαγάνδα που διακινούσε το πνεύμα των
νικητών, ο στρατάρχης Πετέν,θεωρήθηκε προδότης και καταδικάσθηκε σε
θάνατο (η ποινή δεν εξετελέσθη και ο Πετέν εξορίσθηκε), η διάκριση μεταξύ της
Ελέυθερης Γαλλίας του στρατηγού Ντε Γκωλ δεν είναι τόσο οξεία, όσο εμαφανίζεται
στο κειμένο και την επικρατούσα ιστορική και δημοσιογρφική ‘ενημέρωση’. Η
Κυβέρνηση του Βυσσύ αναγνωρίσθηκε από την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο
δε Τσώρτσιλ διατηρούσε μυστικές επαφές με τον Πετέν. Στο μεγαλύτερο δε
μερος της Γαλλίας ο Πετέν εξακολουθούσε να θεωρείται εθνικός ήρωας και μεγάλος
πατριώτης.
[2] H μυστική συμφωνία Σάϊκς-Πικό συντάχθηκε
τον Μάϊο του 1916 στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ Μεγάλης
Βρετανίας και Γαλλίας (με την συγκατάθεση της Ρωσίας) σχετικά με τον διαμελισμό
της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την
αναγνώριση των σημερινών συνόρων των αραβικών κρατών στη Μέση Ανατολή. Φυσικά,
τον επόμενο χρόνο, μετα τον αποκεφαλισμό των Ρωμανώφ από την συμμορία τού
Λένιν, η σοβιετία παραχώρησε πλήρη
δικαιώματα στους νέους ιδιοκτήτες.. Τυπικά, η συμφωνία είναι υπεύθυνη
και για την σημερινή μεσανατολίτικη ‘κρίση’ (όπως και για τα ονόματα, τις σημαίες και την διανομή των υδάτων στις χώρες
αυτές!). Δυστυχώς, ο χώρος δεν επιτρέπει να παρατεθεί ολόκληρη η σατανική στη
σύλληψή της ‘γεωπολιτική’ διευθέτηση.
[3] Η επιλεκτική δημοκρατική ευαισθησία και αντίληψη
περί ‘ελευθερίας’ των διανοουμένων αποδεικνύεται με την απουσία αντίδρασης
(αντίστασης) σ΄ ένα άλλο αμιγώς πνευματικό γεγονός. Ουδείς εξ αυτών αντέδρασε
όταν οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’ και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους, με πρωτοβούλια
των δύο πανεπιστημίων Κρήτης και Αθηνών διαπόμπευσαν στην Αίθουσα
Ι. Δρακόπουλου (7. 3. 2008) τον μεγάλο Κ. Καραθεοδωρή ως ‘αλήτη’ και
‘φιλοναζιστή’. Γι αυτή την ντροπή των Πανεπιστημίων Κρήτης και Αθηνών,
γι αυτό το αδιανόητο πνευματικό έγκλημα, δεν υπήρξε ‘ανοιχτή επιστολή’
διαμαρτυρίας των πολεμίων της ‘ξενοφοβίας’ και του ‘αντιρατσισμού’...
*
