(Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γ. Γεράση
"Το Χρονικό της Εθνικής Τραγωδίας", Εκδόσεις Ροές, 2013)

  Από το 1974 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε κανείς ουσιαστικός λόγος που να δικαιολογεί την πολιτική, ηθική και οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος. Λάθη και χρεωκοπίες γίνονται μόνο σε ταραγμένους και τρομαγμένους καιρούς (εμφύλιοι, γενικευμένες πολεμικές συρράξεις, κλπ).
   Οι διάφοροι Olivier Blachard μπορούν με γαλατική αλαζονεία να μιλούν για mea culpa, όχι όμως οι ηγέτες ενός έθνους. Παρόμοιας τάξης ‘λάθη’ ποτέ δεν επιτρέπονται και ακόμα περισσότερο δεν συγχω-ρούνται, όταν λαβαίνουν χώρα σε συνθήκες πλήρους ελευθερίας, δημο-κρατίας, ειρήνης, πολιτικής σταθερότητας και βεβαιωμένης γενναιό-δωρης οικονομικής βοήθειας, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ελλάδα!  Η με μαθηματική ακρίβεια πορεία προς στην καταστροφή πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά σε εσκεμμένες, αν όχι σχεδιασμένες, εγκληματικές επιλογές των πολιτικών ομάδων, τις οποίες προσυπέ-γραψαν η θρησκευτική, η πνευματική και οικονομική ηγεσία του Τόπου. Ο Α. Παπανδρέου (και εν συνεχεία ο υιός του) δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιήσει το μακάβριο και καταστροφικό του έργο,  αν υπήρχαν πραγματικές αστικές δομές και πραγματική αστική συνείδηση στους φορείς αυτών των δομών. Αλλά δυστυχώς, αστική τάξη δεν υπήρξε ποτέ και δεν πρόκειται να αποκτήσει η Ελλάδα, όσο καιρό έχει ως ‘πνευματικό’ οδηγό τον φάρο της Ορθοδοξίας (το Φανάρι). Το πραγματικό ‘πολιτικό έλλειμμα’ δεν είναι αυτό που διατυμπανίζουν τα ‘προοδευτικά’ φερέφωνα, αλλά η απουσία αστικής τάξης με ιστορική συνείδηση.
   ***