Η ελληνικότητα της Συρίας

Η ελληνικότητα της Συρίας

(και η ανθελληνικότητα του Υπουργείου Εξωτερικών)

‘(…) σημαίνει τοις Βυβλίοις τα πένθεα,

 μυθέονται δε ότι ταύτησι τήσι ημέρησιν ο Άδωνις

 ανά τον Λίβανον τιτρώσκεται  (…),

 τα δε ποιέοντες Δευκαλίωνα εν τω ιρώ τόνδε

 νόμον θέσθαι λέγουσι συμφορής τε

 και ευεργεσίης μνήμα έμμεναι’.[1]

Λουκιανού ‘Περί της Συρίης Θεού’

Η αποστολή του Υπουργείου Εξωτερικών (και του Υπουργού) με την καθοδήγηση του Πρωθυπουργού (και δεσμευτική για όλα τα μέλη της Κυβέρνησης) είναι η διαφύλαξη του κύρους της χώρας και η σύναψη συμμαχιών και συμφωνιών με γνώμονα τα καλώς νοούμενα συμφέροντά  της, στη βάση του αλληλοσεβασμού των εθνών/ κρατών.

Αυτές τις απλές όσο και θεμελιώδεις αρχές της διπλωματικής πολιτικής, η παρούσα Κυβέρνηση δια στόματος τού νυν υπουργού εξωτερικών, του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, όχι μόνο τις αμέλησε, αλλά τις παραβίασε κατάφωρα προς ζημίαν της χώρας και αμαύρωση (αν όχι γελοιοποίηση) της εικόνας τής Ελλάδος στη διεθνή κοινότητα. Στις δηλώσεις τού κ. Υπουργού περίσσεψε η έλλειψη ευαισθησίας για την αξιοπρέπεια της χώρας και η έλλειψη σεβασμού για την τύχη ενός ολόκληρου έθνους (και της κληρονομιάς του),  με αφορμή την σχεδιαζόμενη  ‘τιμωρία’ τής Συρίας για  υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσσαντ.

 Συγκεκριμένα, ο Eυάγγελος Βενιζέλος, υπουργός εξωτερικών τής δικομματικής κυβέρνησης, την 28^η και την 29^η Αυγούστου προέβη σε δημόσιες δηλώσεις σε ελληνικά και ξένα μέσα ενημέρωσης (πρακτορείο Reuters) σχετικά με το μείζον θέμα της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ, που αγωνίζεται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια να αντιμετωπίσει την οργανωμένη επιχείρηση αποσταθεροποίησης και διάλυσης της χώρας από τις δυτικές δυνάμεις με πρωτεργάτες την Αμερική, την Τουρκία και το Ισραήλ.

Οι απαράδεκτες όσο και προκλητικές  δηλώσεις του κ. Βενιζέλου (στα ελληνικά ΜΜΕ αλλά και στο Reuters) έχουν ως εξής :

 «Έχουμε καταδικάσει με πολύ καθαρό και απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη, που είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, που παραβιάζει, προφανώς, αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(…) αυτή είναι μία θέση που την υποστηρίζουν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φυσικά και η Ελλάδα (…)  την «καθαρή απάντηση στο θέμα των χημικών όπλων». (Eλευθεροτυπία/ 29.8.13).

To διπλωματικό ολίσθημα του κ. Βενιζέλου είναι ολοφάνερο. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, καλώντας την διεθνή κοινότητα να τιμωρήσει το καθεστώς Άσαντ, ουδεμία απόδειξη προσκόμισε παραβιάζοντας κάθε έννοια διπλωματικής συμπεριφοράς, και φυσικά χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις επιπτώσεις στα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας. Η κατηγορία περί χρήσεως χημικών όπλων από τον συριακό στρατό, εντάσσεται στην στρατηγική ενοχοποίησης/δαιμονοποίησης της Συρίας χωρίς στοιχεία : οι καταγγελίες διαδίδονται μονομερώς από την πλευρά των δυτικών μέσων ‘ενημέρωσης’, η δε Συρία αρνείται κατηγορηματικά ότι χρησιμοποίησε χημικά και μιλά για ‘προβοκάτσια’. Η υποκριτική και προσχηματική ‘ευαισθησία’ τής ‘διεθνούς κοινότητας’ (δηλαδή της αμερικής και τών δύο συμμάχων της) γίνεται ολοφάνερη, αν σκεφθεί κανείς ότι στα τρία χρόνια τού ‘εμφυλίου’ έχουν σκοτωθεί πάνω από εκατό χιλιάδες στρατού και  αμάχων, έχει ξεσπιτωθεί πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκων και έχει ισοπεδωθεί το ένα τρίτο της χώρας χωρίς ουδείς να ανησυχήσει! Μόνο οι νεκροί των ‘χημικών’ αφύπνισαν τις συνειδήσεις τους...  Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι την πρώτη μέρα που η Επιτροπή του ΟΗΕ, η οποία ωρίσθηκε για την εξέταση τού θέματος, δεν μπόρεσε να πλησιάσει τις πληγείσες περιοχές, διότι ‘ελεύθεροι σκοπευτές’ πυροβολούσαν την ομάδα και κατέστρεψαν ένα όχημα της, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην έδρα της άπρακτη.

Εν προκειμένω, ο κ. Βενιζέλος δεν συνεννοήθηκε, όπως ώφειλε,  προηγουμένως με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Τουλάχιστον δεν ανακοινώθηκε απολύτως τίποτα σχετικό -  ο δε πρόεδρος της Δημοκρατίας  εκφράσθηκε τελείως αντίθετα από τον κ. Υπουργό για το θέμα). Ο κ. Βενιζέλος δεν έλαβε υπόψη, ως ώφειλε,  τις επιφυλάξεις τών Ρώσων, των Κινέζων, των Ιρανών και των Ευρωπαίων, θεωρώντας ότι αυτοί ψεύδονται! Κατόπιν αυτού, οι ΄Ελληνες (και η κυβέρνηση) δεν θα πρέπει να απορούν, όταν ο κ. Πούτιν δήλωσε ότι ‘η Ελλάδα είναι προβληματική χώρα για επενδύσεις’, σε μια στιγμή κατά την οποία η χώρα αναζητά αγωνιωδώς επενδυτές... Αλλά αυτό ως φαίνεται δεν απασχολεί τον συνταγματολόγο!

 Επίσης, ο κ. υπουργος προσέβαλε ολόκληρη την διεθνή κοινότητα, διότι προέβη στις δηλώσεις  πριν εκδοθεί το πόρισμα της επιτροπής που σύστησε ο ΟΗΕ για την έρευνα των καταγγελιών, ενεργώντας ως αυτόκλητος κομιστής και κήρυκας αποφάσεων τών δυνάμεων, που επιθυμούν την ανάφλεξη της περιοχής (και της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης). Ο κ. Βενιζέλος συντάχθηκε με την ψευδή και ατεκμηρίωτη πληροφορία εκ ‘μυστικών πηγών’ ότι το καθεστώς Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά όπλα και μάλιστα κάλεσε  τον ‘διεθνή παράγοντα’ να επέμβει και να τιμωρήσει το καθεστώς.

Τέλος, από στρατηγικής σκοπιάς εξεταζομένη η δήλωση, ο επι των εξωτερικών υποθέσεων, δεν έλαβε καν υπόψη τί ακριβώς σημαίνει η μετατροπή του συριακού ‘εμφυλίου’ σε διεθνή σύρραξη! Αγνοεί  ότι η Συρία έχει συμμάχους, όπως και οι αντίπαλοί της και ο κ. υπουργός τους καλεί σε μετωπική σύγκρουση; Υπολόγισε πώς θα βγεί η Ελλάδα από μια ενδεχομένη γενική σύρραξη στην περιοχή; Τα συμβάντα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις επιπτώσεις για την Ελλάδα τα διάβασε ο κ. ανεύθυνο/υπεύθυνος; Ο κ. Βενιζέλος ενδεχομένως δεν μπορεί να κάνει παρόμοιους πολύπλοκους ιστορικούς παραλληλισμούς και συλλογισμούς! Η κυβέρνηση, όμως, πώς επέτρεψε στον υπουργό της να γίνει κήρυκας ανάφλεξης της περιοχής; Τι είδους πολιτική ανικανότητα είναι αυτή; Πώς επέτρεψε σ΄ ένα πρωτεργάτη του Πασόκ που οδήγησε την χώρα στην οικονομική καταστροφή να γίνει και κήρυκας ολοκληρωτικής στρατιωτικής διάλυσης  τής Ελλάδος;

Με τις παραλείψεις αυτές και τον διπλωματικό ερασιτεχνισμό ο κ. Υπουργός φανερώνει ότι αγνοεί επίσης ποια χώρα εκπροσωπεί! Οι δηλώσεις του περί εφαρμογής του διεθνούς δικαίου (της διεθνούς νομιμότητας!) και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζουν την  πρεμούρα και το έντονο ‘ενδιαφέρον’ του φαιδρού γκρουέφσκυ των sκοπίων για τον ‘αγώνα των συμμάχων εναντίον των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν’! (Τα sκόπια είχαν στείλει μερικούς ετοιμοπόλεμους για τα μαγειρεία να ενισχύσουν την συμμαχία...). Πράγματι, ο κ. Βενιζέλος δεν έχει την αίσθηση του μέτρου και των δυνατοτήτων της χώρας που εκπροσωπεί. Την διεθνή νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τα ‘προασπίζονται’ (και δίνουν ‘απαντήσεις’) αυτοί που έχουν αεροπλανοφόρα, πυραύλους, αυτοί που έχουν πυρηνικά και όχι αυτοί που ‘έχουν απλωμένο το χέρι’... Ουδείς ζήτησε από τον κ. Βενιζέλο να τεθεί επικεφαλής (δηλαδή να θέσει επικεφαλής την Ελλάδα) σε εκστρατεία προστασίας τής διεθνούς νομιμότητας και του διεθνούς δίκαιου, όταν ό ίδιος δεν μπορεί να προστατέψει την χώρα του από τις τουρκικές αθλιότητες στην Κύπρο (και στο Αιγαίο), από την πλημμύρα των λαθρομεταναστών και να ‘βάλει στη θέση’, όπως λέμε, τον προκλητικό κ. Νίμιτς.

Ο κ. υπουργός με τις δηλώσεις του προκατέλαβε τις αποφάσεις της επιτροπής του ΟΗΕ και την στάση των ευρωπαϊκών χωρών. Ουδεμία συμφωνία υπήρξε των Ευρωπαϊων για το θέμα. Και μάλιστα,  η διάψευση δεν άργησε να έλθει. Την ίδια ώρα που ο κ. υπουργός μιλούσε για κοινή ευρωπαϊκή γραμμή, οι ευρωπαϊκές χώρες με πρώτη και σημαντικώτερη την Αγγλία, δια του αγγλικού Κοινοβουλίου της, απέρριψε την πρόταση Κάμερον (και της Αμερικής) για επέμβαση, με το αιτιολογικό ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν τα ψεύδη (και τα εγκλήματα) της εισβολής στο Ιράκ του 2003, η Γερμανία αρνείται να συμμετάσχει, η Ιταλία επίσης δεν επιθυμεί την ‘τιμωρία’/επέμβαση, η Ισπανία και ο Καναδάς το ίδιο, και φυσικά η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν απορρίπτουν κάθε συζήτηση. Συνεπώς, εκτός από τον κ. Βενιζέλο, οι χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και η διεθνής κοινότης κάθε άλλο παρά συμφωνούν μαζί του, όπως παραπλανητικώς ισχυρίσθηκε... Αλλά δεν πρόκειται μόνο περί τής πολιτικής ανωριμότητας όσων η διπλωματική διορατικότητα δεν ξεπερνά τα όρια του F.I.R Aθηνών... Ατυχώς, το νόημα της απόφασης τού αγγλικού Κοινοβουλίου δεν είναι μόνο ο κ..Βενιζέλος που δεν το κατάλαβε... ολόκληρο το αμερικανο/κρατούμενο δίκτυο ‘ενημέρωσης’ (εγχώριο και ευρωπαϊκό) που κραυγάζει υπέρ της επέμβασης, αντί να αναλύσει τί ακριβώς σημαίνει αυτή η απόφαση για τις χώρες τής περιοχής, κατηγορούν τον Κάμερον ότι ηττήθη και απέτυχε! Οι κουτοπόνηροι ‘αναλυτές’ δεν κατανόησαν ποιος παίρνει τις αποφάσεις στην Αγγλία, ούτε κατάλαβαν ποιος ήταν αυτός που διηύθυνε (και κέρδισε) τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (προς όφελός τους!). Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ‘εκλήθη’ να διοικήσει τις επιχειρήσεις και δεν ‘εξελέγη’! Ο εκλεγμένος απλώς αντικαταστάθηκε με συνοπτικές διαδικασίες!

*

Και ερχόμαστε στην ουσιαστική πλευρά του ζητήματος, που  αφορά άμεσα την Ελλάδα και την ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου..

Κατ΄ αρχήν, ο ‘εμφύλιος’ που μαίνεται εδώ και τρία χρόνια στην Συρία είναι μέρος του σχεδίου αποσταθεροποίησης του αραβικού κόσμου (που ονομάσθηκε ευφημιστικώς ‘αραβική άνοιξη’!) με αποκλειστικό στόχο τα τυχοδιωκτικά σχέδια της Αμερικής, την αρπακικότητα και γενοκτονικότητα της Τουρκίας και την παράνοια του Ισραήλ. Με την επίθεση στην Συρία, η Αμερική επιδιώκει να πλήξει την συμμαχία Ρωσίας/Κίνας, η Τουρκία να αρπάξει οικόπεδα  στα ΝΑ σύνορα με την Περσία, και το Ισραήλ επιθυμεί να διατηρήσει την παράνομη κατοχή/επέκταση οικισμών (πράξη που δεν αναγνωρίζει ούτε η ΕΕ) και να τιμωρήσει την Συρία που βοηθά την Χεζμπολάχ, την οποία δεν μπορεί να συγχωρήσει για την ταπεινωτική του ήττα.

Αλλά εκτός της συγκεκριμένης ‘στρατηγικής’, ειδικά η Τουρκία, εδώ και μισό αιώνα, παραβιάζει κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο και το Αιγαίο, χωρίς ουδείς να εισηγηθεί μέτρα εναντίον της, ενώ αντιθέτως έχει την πλήρη υποστήριξη τών ‘εγγυητών της διεθνούς νομιμότητας’, που θελουν να ‘τιμωρήσουν’ τον Μπασάρ αλ Άσαντ και τα χημικά του, αλλά και του κ. Βενιζέλου.

 Αυτοί που εισέβαλαν στην Κύπρο για να την ‘σώσουν’ και την διατηρούν υπό κατοχή καταστρατηγώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, έχουν την αμέριστη υποστήριξη της Αμερικής και των λοιπών ‘συμμάχων’. Αλλά το πλέον τραγικό είναι ότι η επιθετικότητα και η περιφρόνηση των ελληνικών συμφερόντων δεν αφορούν τις  ‘παλιές’ παρανομίες της Τουρκίας.

Η Τουρκία είναι ο κύριος υποστηρικτής των ‘εξεγερμένων’. Ο κ. Βενιζέλος ώφειλε να γνωρίζει ότι οι ‘αγωνιστές της δημοκρατίας’ εναντίον της Συρίας, με την πλήρη συνενοχή της Τουρκίας αποκεφάλισαν τους δύο ιερωμένους (τον Έλληνα μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο Γιατζιτζή και τον Συρορθόδοξο μητροπολίτη Ιμπραχίμ Γιοχάνα  μαζί με τον οδηγό τους) πανηγυρίζοντας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, θηριωδία την οποία παρακολούθησε ολόκληρη η υφήλιος (εκτός βέβαια της Ελλάδος, η οποία εύχεται να ‘είναι καλά ο γέροντας’!). Οι ‘εξεγερμένοι’ και η τουρκία εργάζονται για την εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων του ελληνισμου στην περιοχή. Ως φαίνεται, ο κ. υπουργός δεν κατάλαβε ότι  συντάσσεται μ΄ αυτή την εγκληματική ανθελληνικότητα...

Το επόμενο στοιχείο που καθιστά απαγορευτική κάθε μονομερή καταδίκη του καθεστώτος Άσαντ και υποστήριξη τής ‘αντιπολίτευσης’ είναι το ότι οι ‘εξεγερμένοι’ είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό μισθοφόροι από ισλαμικές χώρες,  οι οποίοι εισέρχονται στην Συρία μέσω Τουρκίας. Η ‘εξεγερμένοι’ είναι μισθοφόροι και τυχοδιώκτες (μερικοί εκ των οποίων αποδείχθηκε –μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες! ότι είναι ανθρωποφάγοι), προερχόμενοι από την Σομαλία, την Τσετσενία και το Αφγανιστάν [2] (και συνολικά από είκοσι τον αριθμό χώρες, όπως καταγγέλθηκε στην αγγλική Βουλή/29.8.13). Οι μισθοφόροι προσποιούμενοι τους εξεγερμένους αντικαθεστωτικούς της Συρίας, αγωνίζονται εναντίον του υποτιθέμενου ‘φασιστικού’ καθεστώτος του Άσαντ. Την ‘αντίσταση’ βοηθά και η ‘καλή’ Αλ Κάϊντα, όπως βεβαιώνει και ο αγγλικός ‘Ανεξάρτητος’ : ‘Η πλέον αποτελεσματική δύναμη στην μάχη υπήρξε η αλ Κάϊντα που συνδέεται με το ισλαμικό καθεστώς του Ιράκ’! [3]. Καταλαβαίνει ο κ. υπουργός ότι επιβραβεύει αυτή την βαρβαρότητα και αυτή τη διεθνή πολιτική απάτη;

Ο κ. Υπουργός παρότι συνταγματολόγος, αγνοεί πότε πρέπει να μιλά και πότε να σιωπά : Διότι, εκτός του ότι  συντάσσεται με τις θέσεις της τουρκίας (που δεν σέβεται καμιά νομιμότητα) και της αμερικής (που κυκλοφορεί με αεροπλανοφόρα και πυρηνικά και τρομοκρατεί την ανθρωπότητα : αυτή την στιγμή η Αμερική είναι ο κατεξοχήν τρομοκράτης της ανθρωπότητας), συντάσσεται με τις εκβιαστικές αποφάσεις τους, οι οποίες χωρίς αδιαμφισβήτητα στοιχεία, καταλογίζουν την ευθύνη στο καθεστώς της Συρίας.

Εκτός όμως όλων αυτών, ο κ. Βενιζέλος και οι ‘αναλυτές’ (και ιδιαίτερα οι Έλληνες) ξεχνούν ότι η Συρία δεν ταυτίζεται με το ‘αυταρχικό καθεστώς’ τής οικογενείας Άσαντ, όποιες και αν είναι οι αδυναμίες του, ή τα ‘εγκλήματά’ του. Σε καμία περίπτωση και με καμία λογική δεν μπορεί κανείς να ταυτίσει ένα καθεστώς με ολόκληρο το έθνος.

 Στο καθαρά ιστορικό και της ιστορίας τού μεσογειακού πολιτισμού επίπεδο,  οι πολεμοχαρείς και αιμοδιψείς  ξεχνούν (και αυτό αφορά ιδιαίτερα τους Έλληνες), ότι η Συρία δεν είναι απλώς μια φίλη χώρα, η Συρία έχει αιώνων δεσμούς με την Ελλάδα. Η Συρία  υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) κέντρο τού ελληνικού πολιτισμού (αλλά και της Ορθοδοξίας) στη Μέση Ανατολή, είναι η κατεξοχήν χώρα στην οποία άνθισαν τα ελληνικά γράμματα, όπως αποδεικνύουν τα αρχαιολογικά μνημεία και οι γραπτές μαρτυρίες (σαν αυτή του Λουκιανού). Η Συρία και όχι μόνο μετά την Αλεξανδρινή περίοδο, αλλά από την Μινωϊκή Εποχή, θα πρέπει να ενταχθεί στον ελληνικό κόσμο. Η Συρία πολύ πριν έλθουν οι νέοι κάτοικοι των οθωμανο/κεμαλιστών και των ‘εκλεκτών’ του Κυρίου ανήκε στον ελληνικό κόσμο. [4]. Θυμίζω ότι ο τελευταίος Σχολάρχης της Ακαδημίας Αθηνών, ο τελευταίος μεγάλος φιλόσοφος τού Νεο/Πλατωνισμού, ο  Δαμάσκιος, κατάγεται από την Δαμασκό, είναι τέκνο της Συρίας. Αλλά και ο αξιόλογος θεολόγος, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός από την Δαμασκό κατάγεται, παρότι οι ‘φανατικοί’ εικονολάτρες τής Ορθοδοξίας, γνωρίζουν μόνο την εικόνα του (ενώ αγνοούν τους υπέρ των εικόνων Λόγους…) και τον θυμούνται αποκλειστικά, όταν διαφημίζουν συναξάρια! Η μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά της Συρίας είναι κυρίως ελληνική! Η Παλμύρα και το Χαλέπι είναι γεμάτες ελληνικά μνημεία, ναούς και θέατρα... Κάτω από το φως αυτής της ιστορικής αλήθειας, μιας ιστορίας που πάει έξη η επτά χιλιετίες πίσω, ο τελευταίος που θα έπρεπε να ζητήσει την καταστροφή της Συρίας είναι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος έκανε και Υπουργός Πολιτισμού  και συνέγραψε πόνημα περί (κομματικών) ‘συμβόλων και συμβολισμών’… Η Ιρίνα Μπόκοβα (βουλγαρκής καταγωγής) επέδειξε απείρως μεγαλύτερη ευαισθησία από τους ‘αρχαιολάτρεις’ του Πασοκ (και της Ν.Δ.). Ας ακούσουμε την δραματική έκκληση της Ιρίνας Μπόκοβα, Γενικής Γραμματέως της UNESCO :

"Ικετεύω όλους τους εμπλεκομένους να λάβουν τις απαραίτητες προφυλάξεις να σταματήσει η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Συρίας που περιλαμβάνει μερικά από τα πολυτιμώτερα μνημεία του κόσμου. Δεν υπάρχει κουλτούρα χωρίς ανθρώπους, και ουδεμία κοινωνία ζη χωρίς πολιτισμό. Η προστασία της κληρονομιάς είναι αδιαχώριστη από την προστασία του πληθυσμού διότι η πολιτιστική κληρονομιά ενσαρκώνει και διασώζει τις ταυτότητες και τις αξίες του λαού’ [5].

Αλλά ακόμα και αν είναι αληθείς οι καταγγελίες, ουδείς δικαιούται να καταστρέφει συστηματικώς τον πολιτισμό της Μεσογείου, να καταστρέφει το θεμέλιο τού δυτικού πολιτισμού, στο όνομα μιας αμφιβόλου αξιοπιστίας πολεμικής πράξης και, ακόμα χειρότερα, στο όνομα ψευδών δημοκρατικών επιχειρημάτων. Οι πολεμοχαρείς και οι ‘ευαίσθητοι’ στα ‘εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας’  (αλλά και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος που προσήλθε απρόσκλητος συνήγορος) έπρεπε να γνωρίζουν ότι ουδεμία εγκληματική πράξη του καθεστώτος, οποιουδήποτε καθεστώτος, μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι για την καταστροφή ενός έθνους και της πολιτιστικής του κληρονομιάς. Ουδεμία εγκληματική πράξη μπορεί να δικαιολογήσει τα όσα διαπράττουν στην Συρία και όσα –με πρόσχημα τη χρήση χημικών- ετοιμάζονται να διαπράξουν αμερικανοί, τούρκοι και σιωνιστές σε βάρος της πανάρχαιας κληρονομιάς της Συρίας, καταστρέφοντας τους αρχαιολογικούς  της θησαυρους  (όπως εκείνους της Απάμειας).

  Θα ενέκρινε ποτέ ο κ. Βενιζέλος (ή οποιοσδήποτε άλλος ‘ευαίσθητος’ στην παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών) τον βομβαρδισμό των Αθηνών (με ενδεχόμενη καταστροφή της Ακροπόλεως) για να απαλλαγεί η χώρα από την χούντα των Απριλιανών; Προφανώς όχι. Τα καθεστώτα είναι προσωρινά, οι τύραννοι είναι περαστικοί, αλλά τα μνημεία (η ιστορική μνήμη των εθνών) είναι αιώνια.  

Η ‘δημοκρατική’ ευαισθησία Αμερικής, Τουρκίας και του Ισραήλ, εκτός από τις απανωτές γενοκτονίες διαλύει συστηματικά όλα τα πολιτιστικά κέντρα της περιοχής ξεκινώντας από την Ελλάδα, γεγονός που φανερώνει ότι δεν τους ενδιαφέρει η τύχη των αμάχων, δεν τους ενδιαφέρουν τα ‘ανθρωπιστικά’, δεν τους ενδιαφέρει η πολιτιστική κληρονομιά, αλλά η καταστροφή, τους ενδιαφέρει η εδραίωση του μίσους. Τα όσα συνέβησαν στο Ιράκ, τα όσα διέπραξε η αμερικανική βαρβαρότητα στο Ιράκ (με την βοήθεια των ιδίων ‘συμμάχων’) της αφαιρεί κάθε δικαίωμα να ομιλεί εν ονόματι του δικαίου, της νομιμότητας και της διεθνούς τάξης. Και είναι προς τιμή του αγγλικού Κοινοβουλίου το οποίο απέρριψε την επανάληψη του εγκλήματος, καταδικάζοντας εμμέσως και την εισβολή στο Ιράκ, έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας.

*

 Καταλήγοντας. Μεγαλύτερο διπλωματικό σφάλμα, μεγαλύτερο διπλωματικό έγκλημα σε βάρος της Ελλάδος (εναντίον των συμφερόντων και της Ιστορίας της) δεν θα μπορούσε να γίνει. Όχι μόνο διέσυρε την σοβαρότητα, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια της Ελλάδος, αλλά καταδίκασε χωρίς λόγο και χωρίς αξιόπιστα στοιχεία ένα ολόκληρο έθνος  (την Συρία). Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα μείνει ως η μεγαλύτερη διπλωματική ντροπή στην ιστορία της Ελλάδος.

Σε πιο ήρεμους και φυσιολογικούς καιρούς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά την απόφαση του αγγλικού Κοινοβουλίου, θα έπρεπε να κληθεί να λογοδοτήσει στην Βουλή, ο πρωθυπουργός να παράσχει εξηγήσεις για τις απαράδεκτες δηλώσεις και, εν συνεχεία, να απομακρυνθεί αμέσως  από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών και από την Κυβέρνηση. Αλλά αυτά γίνονται σε άλλους καιρούς, και όχι όταν το κόμμα που οδήγησε προσχεδιασμένα την Ελλάδα στο ΔΝΤ (στην ολική καταστροφή) με παραποιημένα και ψευδή στοιχεία, καλείται να συγκυβερνήσει για να την ‘σώσει’!

Εν πάση περιπτώσει, η Βουλή έχει την υποχρέωση, έστω και κατόπιν εορτής, να συμβουλεύσει την Κυβέρνηση να παράσχει διευκρινίσεις στην Συρία για το ολίσθημα του κ. Υπουργού. Το διπλωματικό έγκλημα που διέπραξε δεν είναι απλώς παρόμοιο με κείνο που διέπραξε το Πασοκ του Κ. Σημίτη, (που ανέλαβε με την Υπόθεση Οτσαλάν να γελοιοποιήσει την χώρα και να διαλύσει προς ώρας το διπλωματικό δίκτυο στις ευρωπαϊκές χώρες [6], εξυπηρετώντας την εγκληματική στρατηγική τής Τουρκίας), θα μείνει ως το μελανώτερο σημείο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων της Ελλάδος. Εδώ δεν πρόκειται για την τιμωρία ενός ανθρώπου, αλλά για την αξίωση τιμωρίας (καλύτερα διάλυσης) ενός ολοκλήρου έθνους. Κι αυτό στο όνομα μιας ύποπτης προπαγάνδας περί ‘δημοκρατικής εξεγέρσεως’, που διακινεί η κυνική και εγκληματική αμερικανο/σιωνιστική και τουρκική προπαγάνδα. Όλοι ξεχνούν ότι εδώ και τρία χρόνια επιχειρείται η καταστροφή ενός έθνους, ακριβώς όπως συνέβη και με το Ιράκ.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι  είναι ντροπή για την Ελλάδα και τους πολίτες της το ότι ολόκληρο το δίκτυο της ενημέρωσης, όλες οι εφημερίδες (εκτός της Ελευθεροτυπίας η οποία κυκλοφόρησε την 29^η Αυγούστου 2013 με τον ολοσελιδο τίτλο ‘Ντροπή κ. Βενιζέλο’) δεν καταδίκασαν τον κ. Υπουργό και συντάχθηκαν ανεπιφύλαχτα με τις ανεπιβεβαίωτες διαδόσεις, περί χρήσεως χημικών από την κυβέρνηση της Συρίας και αναμένουν αγωνιωδώς (!) την απόφαση επιθέσεως! Φυσικά, δεν περιμένει κανείς από υποτακτικές φυλλάδες, από τον ξεδιάντροπο ερυθροκιτρινισμό της νεοελληνικής ‘ενημέρωσης’, από τα υποτακτικά πρακτορεία αναπαραγωγής της ανθελληνικής και αμερικανο/σιωνιστικής προπαγάνδας, να ασκήσουν κριτική, θα περίμενε όμως να έχουν τουλάχιστον επίγνωση μέχρι ποίου σημείου επιτρέπεται η αυτογελοιοποίηση, η στήριξη της υποτέλειας τής χώρας,  ο ευτελισμός της πνευματικής ζωής και η δημόσια κοροϊδία των ελλήνων πολιτών...    Περιττό να προσθέσω ότι οι ‘ευαίσθητοι στον ρατσισμό διανοούμενοι, δεν εμφανίσθηκαν πουθενά να καταγγείλλουν, τουλάχιστο την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Συρίας...[7].

*

Σημειώσεις

[1] Ολόκληρο το χωρίο από το μοναδικής αξίας κείμενο του Λουκιανού για την ‘Θεά της Συρίας’, με το οποίο αποδεικνεύεται η ελληνικότητα της περιοχής και η οποία απροκρύβεται επιμελώς προς όφελος των ... Φοινίκων (και των κοντοχωριανών τους) που αναφέρεται στο Ιερό τής Βύβλου το αφιερωμένο στον ΄Αδωνι και τον Δευκαλίωνα, τον οποίο τιμούσε ολόκληρη η Μέση Ανατολή έχει ως εξής :

‘Ένι δε και άλλο θωύμα εν τη χώρα τη Βυβλίη. ποταμός εκ του Λιβάνου του ούρεος ες την άλα εκδιδοί (...) ούνομα τω ποταμώ Άδωνις επικέαται, ο δε ποταμός εκάστου έτεος αιμάσσεται και την χροίην ολέσας εσπίπτει ες την θάλασσαν και φοινίσσει το πολλόν τού πελάγεος και σημαίνει τοις Βυβλίοις τα πένθεα, μυθέονται δε ότι ταύτησι τήσι ημέρησιν ο Άδωνις ανά τον Λίβανον τιτρώσκεται, και το αίμα ες το ύδωρ ερχόμενον αλλάσσει τον ποταμόν και τω ρόω την επωνυμίην διδοί. ταύτα μεν οι πολλοί λέγουσι (...) Το δε από τούτου λέγεται λόγος υπό των εν τη ιρή πόλει μεγάλως άξιος θωυμάσαι ότι εν τη σφετέρη χώρη χάσμα μέγα εγένετο και το σύμπαν ύδωρ κατεδέξατο Δευκαλίων δε, επεί τάδε εγένετο, βωμούς τε έθετο και νηόν επί χάσματι Ήρης άγιον εστήσατο. εγώ δε και το χάσμα είδον, και έστιν υπό τω νηώ κάρτα μικρόν, ει μεν ων πάλαι και μέγα εόν νυν τοιόνδε εγένετο, ουκ οίδα. το δε εγώ είδον, μικρόν εστιν. Σήμα δε της ιστορίης τόδε πρήσσουσιν. δις εκάστου έτεος εκ θαλάσσης ύδωρ ες τον νηόν απικνέεται. φέρουσι δε ουκ ιρέες μούνον, αλλά πάσα Συρίη και Αραβίη, και πέρηθεν του Ευφρήτεω πολλοί άνθρωποιες θάλασσαν έρχονται και πάντες ύδωρ φέρουσιν, ο πρώτα μεν εν τω νηώ εκχέουσι, μετά δε ες το χάσμα κατέρχεται, αιδέκεται το χάσμα μικρόν εόν ύδατος χρήμα πολλόν, τα δε ποιέοντες Δευκαλίωνα εν τω ιρώ τόνδε νόμον θέσθαι λέγουσι συμφορής τε και ευεργεσίης μνήμα έμμεναι’.

Όπως εύκολα διαπιστώνει ο αναγνώστης η περιοχή λάτρευε τον Έλληνα Δευκαλίωνα και τον΄Αδωνι. Ο Νώε  και το σόϊ του θα έλθουν πολύ αργότερα και θα αντικαταστήσουν τον Δευκαλίωνα με την βοήθεια τού ‘Φάρου της Ορθοδοξιας’, του παρανοϊκού Ιερατείου τού Βυζαντίου…

 [2] Βλ. τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις των μοναχών που αφηγήθηκαν την περιπέτεια διασώσεως και τον θάνατο του μητροπολίτη Χαλεπίου. (Καθημερινή/ 18.8.2013).

[3] ‘The most effective force in the battle was the al-Qa’ida-linked Islamic State of Iraq (…)’. Βλ. το άρθρο ‘Is the West prepared to cross the Rubicon over Syria? Propably’, ‘Independent’/25.8.13). Επίσης τις δηλώσεις βουλευτών της αγγλικής Βουλής στην κρίσιμη συνεδρίαση τής 29ης Αυγούστου 2013 κατά την οποία καταψηφίστηκε η πρόταση του πρωθυπουργού Κάμερον.

 [4] Παρακαλώ τους ευαίσθητους στα εθνικο/ρατσιστικά να μην μπερδεύουν την παρούσα ανάλυση με τις αντίστοιχες των ‘υπερπατριωτών’ τής ‘διεθνιστικής’ Αριστεράς των ‘εθνικών! αγώνων’ και της οικουμενικής ορθοδόξου  εθνικο/ φροσύνης... ΄Αλλο η καταγγελία τής ιστορικής παραχάραξης (προς όφελος λαθρεπιβατών και λαθρομεταναστών)  και άλλο η ιστορική καπηλεία (προς όφελος κατακτητών και κουτοπόνηρων επιστατών).

[5] Έκκληση της Ιρίνας Μπόκοβα (Γ.Γ. τής UNESCO) για τον περιορισμό των καταστροφών που βρίσκονται σε εξέλιξη με τον ‘εμφύλιο’ στη Συρία. Προσθέτοντας  "Η UNESCO είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει τους εμπειρογνώμονες και τα δίκτυά της να βοηθήσουν τον Συριακό πληθυσμό να διατηρήσουν την εξαιρετική τους πολιτιστική κληρονομιά. Η προστασία της πολιτιστικής  κληρονομιάς είναι αδιαχώριστη από την προστασία των πληθυσμών διότιη πολιτιστική κληρονομιά ενσαρκώνει τις αξίες και τις ταυτότητες των λαών.’ Με άλλη ευκαιρία δήλωσε  ‘συγκλονισμένη από την καταστροφή που συντελείται στη Συρία’.

 [6] Όταν με αδικαιολόγητη διπλωματική ανικανότητα η κυβέρνηση Σημίτη (και με υπουργό Εξωτερικών τον κ. Πάγκαλο) παρέδωσαν (16.2.1999) τον Οτσαλάν στην Τουρκία, Κούρδοι (και συμπαθούντες) εισέβαλαν  σε Προξενεία και  Ελληνικές πρεσβείες της Ευρώπης έκαψαν έγγραφα, ξυλοκόπησαν υπαλλήλους και τις διέλυσαν…

[7] Και το απίστευτο : κάποιος δημοσιογράφος που ανήκει στο ‘δημοκρτατικό τόξο’ της δημοσιογραφίας προέτρεψε τους διανοουμένους να παρέμβουν υπέρ της ανάφλεξης και των βομβαρδισμών, αναφέροντας ως παράδειγμα την παρέμβαση τού Έκο και του Ανρύ Λεβί σε ανάλογη επέμβαση!

3.Σεπτεμβρίου 2013

Τι ήρθαν να κάνουν οι "φιλόσοφοι";

Τι ήρθαν να κάνουν οι "φιλόσοφοι";

(το ‘τέλος’ τής Φιλοσοφίας και η διάλυση τού όντος) 

"Ένα θολό φως εμπόδιζε την θέα.

Το νέφος πάνω από την σύγχρονη μεγαλούπολη

συγκάλυπτε κάθε τι το ελληνικό"

Μ. Χάϊντεγγερ, "Διαμονές"

Στις αρχές Αυγούστου (4/10.8.2013) διεξήχθη  στην Αθήνα το ‘23^ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας’ με θέμα ‘Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής’.

Η απορία τού καθημερινού έλληνα πολίτη είναι εύλογη : τί ήρθαν να κάνουν εδώ δύο ή τρεις χιλιάδες (!) σύνεδροι σε μια χώρα που βρίσκεται σε διαδικασία  αποσύνθεσης;[1] Τί ήρθαν να κάνουν δύο ή τρεις χιλιάδες  άνθρωποι που υποτίθεται ότι έχουν υποχρέωση να σκέφτονται; [2]. Τί ακριβώς ήλθαν να ‘προωθήσουν’ και να τιμήσουν;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δηλαδή υπό συνθήκες μιας αυθεντικής φιλοσοφικής συμπεριφοράς, μιας αληθούς φιλοσοφικής σκέψης που έχει ως οδηγό την αλήθεια (και για την περίπτωση την αλήθεια για ‘τον τρόπο ζωής’), το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να συζητηθεί, θα ήταν το ‘ιστορικο παράδοξον’ : πώς η χώρα  που γέννησε την φιλοσοφία παρουσιάζεται ως η πνευματική και η οικονομική χωματερή, ο περίγελως τού δυτικού κόσμου; Δεν θάπρεπε να αναρωτηθούν, πως συνέβη μια χώρα που είναι η μητέρα τής Φιλοσοφίας, να εμφανίζεται ως αφασικό ον; [3] Δεν θα έπρεπε να προβληματίσει τους συνέδρους για το ποιοι ήταν οι λόγοι και τί ακριβώς σημαίνει αυτή η πνευματική και πολιτική έκπτωση μιας χώρας της οποίας η γλώσσα και η σκέψη δημιούργησε το πλέγμα των εννοιών που βρίσκονται στα θεμέλια τού δυτικού πολιτισμού; Όμως, την πλευρά αυτή  ουδείς εκ των φιλοσόφων την έθιξε∙ ουδείς εκ των συνέδρων μπήκε στον κόπο να θέσει ένα παρόμοιο ζήτημα. Αλλά ούτε τους Έλληνες ‘φιλοσόφους’ απασχόλησε (εννοώ τους εισηγητές της διαστολής/συστολής του χρόνου και τους ‘ειδικούς’ περί τα οντοθεολογικά και πατριαρχικο/φαναρϊακά) [4]. Όλοι θεώρησαν φυσική την εξέλιξη, ή ότι η καταστροφή δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, ούτε για τους φιλοσόφους, ούτε για την Φιλοσοφία! Σε πείσμα όλων αυτών, οι σύνεδροι αισθάνθηκαν την ανάγκη να βρεθούν στην γεννέτειρα της Φιλοσοφίας, αδιαφορώντας για το νόημα τής εδώ παρουσίας τους, αδιαφορώντας για το τί συνέβη (και συμβαίνει) στον οικοδεσπότη της Φιλοσοφίας [5]. Ουδείς αναρωτήθηκε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η προκλητική και αδιανόητη αντίφαση, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Φιλοσοφία! [6] Από την άλλη, δεν μπορεί παρά να θεωρήσει κανείς σημαδιακή σύμπτωση το γεγονός ότι το 23^ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Φιλοσοφίας συγκλήθηκε στην κατεστραμμένη χώρα που γέννησε την Φιλοσοφία!

Και πράγματι, η κατάσταση τής χώρας στην οποία γεννήθηκε η Φιλοσοφία θα πρέπει να θεωρηθεί δηλωτική τού ‘τέλους της φιλοσοφίας’  που εγκαινιάζεται με τους Προσωκρατικούς (και όχι με τη σημασία που απέδιδε ο Μάρτιν Χάϊντεγγερ στο ‘τέλος’[7]). Θα πρέπει επίσης, κι αυτό είναι το ουσιώδες, να θεωρηθεί ενδεικτική τής συντελεσμένης καταστροφής του Όντος  στον δυτικό κόσμο και σε μεγάλο μέρος του υπολοίπου. Επί τής ουσίας, το τέλος της φιλοσοφίας σημαίνει το τέλος του δυτικού πολιτισμού, παρότι η φαινομενική παντοδυναμία του αποκρύβει την αλήθεια. Η περιπέτεια που άρχισε με τις διανοίξεις του ελληνικού πνεύματος, τής ελληνικής σκέψης, ως απορία και προσπάθεια (καθ)/ορισμού του Όντος [8], πάντα εν όψει του Αγαθού, έχει κλείσει τον κύκλο της το 1945, όταν οι ‘θετικές επιστήμες’, απότοκος της Ελληνικής Φιλοσοφίας, κατασκεύασαν (και με την καθοδήγηση τού Προτεσταντικού Πνεύματος) δοκίμασαν τις δύο ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία. Την ίδια στιγμή, συντελείται και ο μετασχηματισμός τής φιλοσοφίας σε ιδρυματοποιημένη και αυθαίρετη μητροπολιτική νοηματοδότηση και εκκαρτουνισμό τού Όντος, με τον μανδύα των ‘επιστημών του ανθρώπου᾿. Οι θετικές επιστήμες ανέλαβαν τον ρόλο του παντοδύναμου οργάνου στα χέρια τού αδίστακτου (αν όχι παρανοϊκού) ιδιοκτήτη του πλανήτη και οι επιστήμες τού ανθρώπου, τον ρόλο του προπαγανδιστή. Αμφότερες έχουν ένα και αποκλειστικό στόχο : την κατάκτηση (υλική και πνευματική) όλων των μορφών τού πλανήτη, με κατάληξη την μετατροπή τους σε Τόπους χωρίς Λόγο. Στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορεί να αναγνωρισθεί Ον προς γνώση, αλλά μόνο προς κατάκτηση και υποδούλωση. Στόχοι που ακυρώνουν τον λόγο ύπαρξης τής Φιλοσοφίας.

*

Οι απόψεις των συνέδρων, όσες προωθήθηκαν στο προσκήνιο της ελληνικής ψευδο/δημοσιότητας (δηλωτικές τής επισημαινόμενης έκπτωσης και σίγουρα δεν θάταν λάθος να θεωρήσει κανείς ότι οι απόψεις τους ήταν αντιπροσωπευτικές του συνεδρίου, δηλαδή, της πλειοψηφίας των συνέδρων) ξαφνιάζουν με την απροκάλυπτη προπαγάνδα των χωρών προελεύσεως. Σταχυολογώ από τις δημοσιοποιημένες απόψεις :

Ο Γιούνγκερ Χάμπερμας, που παρουσιάσθηκε ως ένας από τους ‘τελευταίους μεγάλους εν ζωή φιλοσόφους’, μιλώντας ‘πολιτικά᾿, ζήτησε να ‘δαμάσουμε τον άγριο καπιταλισμό’, συγχέοντας τον νικητή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τους τζογαδόρους της Wall Steet και του City. Προς την κατεύθυνση αυτή, έκανε κήρυγμα ‘ουτοπικού ρεαλισμού’(!) υπέρ τής νέας Ευρώπης, συγκεκριμένα πρότεινε την ‘ανακατασκευή’ της Ευρώπης! Διαφημίζοντας τον ‘λαό’(!) και τις ‘κοινωνίες των πολιτών’, ώστε να δημιουργηθεί μια ‘υπερεθνική’ δημοκρατία με ικανότητα πολιτικής και κυβερνητικής δράσης, η οποία στο εθνικό επίπεδο έχει χαθεί  (…) (αλλοιώς) οι νέες δυνάμεις όπως η Κίνα δεν θα δίνουν σημασία την Ευρώπη...’! Ο οπαδός του Καντ δεν πρόσεξε ότι, η Ε.Ε. διαλύθηκε, όταν συμφώνησε να βομβαρδισθεί (72 μέρες κράτησε το αδιανόητο σφυροκόπημα) η άτυχη τέως Γιουγκοσλαβία, εξορμώντας από την Ιταλία της Αναγέννησης! Δεν πρόσεξε ότι οι αποφάσεις τής Ε.Ε. λαμβάνονται από εκπροσώπους της ‘συμμορίας των οχτώ’, που υπέγραψαν εκτός από την διάλυση του Ιράκ (με ψευδείς πληροφορίες των Μυστικών Υπηρεσιών, των συγχρόνων ‘προφητών᾿) και την διάλυση της Ευρώπης με την φούσκα του 2008 και όργανο την πολιτικο/οικονομική αποσάθρωση της Ελλάδος... (Οι έχοντες απορίες μπορούν να καταφύγουν στο πόνημα του Marc Roche : ‘H Tράπεζα’ (Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο). Μεταίχμιο/ 2011 σελ. 301).

Κάποιος φιλόσοφος από το Ισραήλ (Τζον Γκλούκερ), όταν ρωτήθηκε για το Παλαιστινιακό πρόβλημα απάντησε :  ‘Στη φιλοσοφία, αν παίρνει κανείς στα σοβαρά την φιλοσοφία, πρέπει να εξετάζει και τις δύο πλευρές και να μην αποδέχεται τίποτα χωρίς έρευνα. Αυτό  δεν είναι εύκολο, γιατί όταν μιλάμε για τα σημερινά πολιτικά προβλήματα, ο απλος άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα. Τα περισσότερα γίιονται κρυφά, πίσω από κλειστές πόρτες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαβάζουμε εφημερίδες, να ακούμε ραδιόφωνο  και να μην πιστεύουμε τίποτα. Να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε’. Πράγματι, οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται σε αίθουσες με κλειστές πόρτες και παράθυρα, μα τα αποτελέσματα αυτών των αποφάσεων εκπτύσσονται στο φως τής ημέρας...

Μια άλλη φιλόσοφος, ελληνίδα εκ της τουρκίας (Ιωάννα Κουτσουράδη) δήλωσε ‘να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες (...)  να επιχειρηματολογήσουμε ενάντια σε όσους (ισλαμιστές) ισχυρίζονται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εφεύρεση  της Δύσης,..’. Ως φαίνεται, η φιλόσοφος εκφράζει την αντί/φανταμενταλιστική άποψη της τουρκίας... προσπαθώντας να συμβιβάσει  το Ισλάμ με την παράδοση του ελληνικού Ουμανισμού και του Κριτικού Ορθολογισμού, αλλά αυτές οι   δύο παραδόσεις δύσκολα συμβιβάζονται…

Ο Σάϊμον Κρίτσλι έκανε την εξής αξιοπερίεργη δήλωση ‘Χρειαζόμαστε μια φιλοσοφία δημοκρατικώτερη, που δεν θα περιφρονεί τούς έλληνες φιλοσόφους’. Η δημοσιογράφος δεν μπήκε καν στον κόπο να ρωτήσει περί τίνος ακριβώς πρόκειται και ποιους φιλοσόφους εννοεί (αρχαίους ή νέους;)!

Κάποιος Μιχαήλ Επστάϊν υποστήριξε φουτουριστικώς ότι η φιλοσοφία ‘πρέπει να προωθήσει νέες καθολικες έννοιες και σύμπαντα, να στήσει εναλλακτικούς κόσμους που μπορεί να γίνουν όλο και πιο χειροπιαστοί και κατοικήσιμοι με την πρόοδο της τεχνολογίας’ (εδώ μόνο οι Αδελφοί Μαρξ και ο Μπακούνιν απουσιάζουν).

Τέλος, ο Αλέξανδρος Νεχαμάς έλλην φιλόσοφος, μαθητής του Γ. Βλαστού [9] πληροφορεί το ελληνικό κοινό εξ Αμερικής ότι   ‘(…) στην Αμερική οτιδήποτε ελληνικό χαρακτηρίζεται  αρνητικά, εκτός ίσως από το γιαούρτι. Στην ουσία την αμερικανική ηγεσία δεν την απασχολεί η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη (...) το ενδιαφέρον της είναι προς την Ασία και ιδιαίτερα στην Κίνα (...) Ο Ομπάμα δυσκολεύεται, βλέπετε υπάρχει ακόμα ρατσισμός στο πρόσωπό του’.  Αλλοίμονο, αν η Αμερική ενδιαφερόταν για την Ελλάδα και όχι για την Κίνα, στην οποία χρωστά κοντά 3 τρισεκατομμύρια δολάρια!! Όμως ο ειδικός φιλόσοφος στα γεωπολιτικά ξέχασε να πει ότι η Αμερική του Ομπάμα (θύμα του ρατσισμού!) ενδιαφέρεται και για τα sκόπια, και για την τουρκία, και για το ‘κράτος’ του ντεκτάς, αλλά πάνω απ΄ όλα για τους νέους κάτοικους τής Μεσογείου και τις πέριξ αυτών  δημοκρατίες…

*

Αν εξαιρέσει, λοιπόν, κανείς την τουριστική πλευρά του ζητήματος, το 23^ο Συνέδριο της Φιλοσοφίας μοιάζει με σύναξη μάνατζερς που παίρνουν μέρος σε μια πλανητική επιχείρηση με την οποία πιστοποείται  (και προωθείται ) η γελοιοποίηση της Φιλοσοφίας και ο εκκαρτονισμός του Όντος. Αλλά κυρίως εξυπηρετούνται μητροπολιτικές στρατηγικές τής σύγχυσης και της  παρα/ οντολογίας.

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την Φιλοσοφία στις μέρες μας. Αλλά, σίγουρα δεν θάταν υπερβολή να παρατηρήσει κανείς ότι η σύγκλιση τού 23^ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Φιλοσοφίας στην Ελλάδα ήταν ένα είδος καθυστερημένου και θλιβερού μνημοσύνου της Ελληνικής Φιλοσοφίας (και όχι μόνο), που θάφτηκε  πριν 1500 χρόνια, το 529 για την ακρίβεια,  από τους αειμνήστους ημών αυτοκράτορες, με την βοήθεια και εισήγηση του παρανοϊκού ορθόδοξου Ιερατείου, που ξέμεινε να τριγυρίζει ως βρυκόλακας στο ρετάλι της βυζαντινής αυτοκρατορίας με ασσυροβαβυλωνικές ενδυμασίες.  

*

Σημειώσεις

[1] Σε μια χώρα που τοποθετείται με επίσημες δηλώσεις ‘στα σκουπίδια’ (σύμφωνα με τους Οίκους Αξιολόγησης)  και στα ‘σκατά’ (σύμφωνα με τον πρώην Δ/ντή τού ΔΝΤ Ντομινίκ Στρώς Καν).

[2] Βέβαια, μερικοί, όπως ο Ουμπέρτο Έκο, προτίμησαν να μην έλθουν (παρότι διαφημίσθηκε η παρουσία του) διότι ως διαπρεπής σημειολόγος γνωρίζει ότι η φιλοσοφία και το ‘Κοιμητήριο της Πράγας’ δύσκολα συμβιβάζονται.

[3] Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με τις δόλιες εκτιμήσεις που διακινούν ανθέλληνες μητροπολιτικοί κομισάριοι, όπως οι Φαλμεράϊρ και λοιποί λαθρεπιβάτες του ευρωπαϊκου πνεύματος, (εννοούμε τους ‘φιλοσόφους’ που γράφουν ‘φαινομενολογικές’ διατριβές για την Γεωμετρία και ‘ξεχνούν’  να αναφέρουν τον Ευκλείδη!). Την δηλητηριώδη αυτή προπαγάνδα πολλα-πλασιάζουν στο άπειρο εγχώριοι καλοθελητές, που οργανώνουν γελοίες παρελάσεις με φουστανέλες και περικεφαλαίες στην Νέα Υόρκη και όταν γράφουν το χρονικό της πτώσεως τη Πόλης αναφωνούν : Έπεσε η Σιών! (Π. Κανελλόπουλος στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος’]. Πάντως ένα είναι σίγουρο : Η έκπτωση της Ελλάδος δεν είναι αποτέλεσμα του ‘εκβαρβαρισμού’, όπως διατείνονται ευρωπαϊκοί καθοδηγητές, τους οποίους χειροκτροτούν οι εγχώριοι εισαγωγείς ιδεών και απορριμμάτων, αλλά αποτέλεσμα λυσσώδους επίθεσης επί 20 αιώνες! Εκείνο που βεβαιώνει τη δύναμη (το έργο) της ελληνικής γλώσσας είναι το μέγεθος τών δυνάμεων που επιστρατεύονται κάθε φορά (όπως αυτή την περίοδο) για να εξουδετερωθούν ακόμα και οι τελευταίες τις αντιστάσεις, είναι οι συντονισμένες επιθέσεις (Μικρασιατικές καταστροφές, εμφύλιοι, χούντες, τρομοκρατία, οικονομικοί εκβιασμοί, πλημμύρα λαθρομεταναστών κλπ) με τις ευλογίες τής σεβαστικής εταιρείας! Από την εποχή τού ακατανόητου εγχειρήματος του Μ. Αλεξάνδρου, που διέλυσε το ηπειρωτικό κέντρο της Ελλάδος μεταφέροντας όλες τις πνευματικές (και πολιτικές δυνάμεις) σ΄ ένα εχθρικό θεοκρατικό περιβάλλον, όπου δεν φύτρωσε τίποτα απ΄ ό,τι έσπειρε (ενώ απελευθέρωσε τις καθαυτό ανθελληνικές δυνάμεις), δια μέσου του ανθελληνικού βυζαντίου, εν συνεχεία με την  υποστήριξη του οθωμανικού και κεμαλικού σφαγείου, μέχρι την αγγλο/αμερικανική και την σημερινή μαρξο/σταλινική κατοχή (με τον μανδύα τού ‘προοδευτισμού’). Οι πιέσεις που ασκήθηκαν και ασκούνται ήταν και  είναι τόσο μεγάλες, γεγονός που  φανερώνει εξ αντιδιαστολής την αντοχή και τις δυνάμεις αντιστάσεως της  ελληνικής γλώσσας. Η ανθεκτικότητα των πνευματικών δυνάμεων της ελληνικής γλώσσας (και των Ελλήνων) είναι από μόνη της ολοφάνερη απόδειξη. Όσο για τους ‘ειδικούς’ επί της ιστορίας που χαρακτηρίζουν κάθε μορφή κριτικής ως ‘συνωμοσιολογία’ καλά θα κάνουν να επανεξετάσουν τον ρόλο τους.

[4]  Μάλιστα, για να τονισθεί η έκπτωση, εγκάθετοι αποδοκίμασαν τον υπουργό πολιτισμού στην τελετή έναρξης του Συνεδρίου, σύμφωνα με την παράδοση του Εξώστη Β΄...  

[5] Ο αναγνώστης παραπέμπεται στο κείμενο τού Μάρτιν Χάϊντεγγερ, για να δει την διαφορά της φιλοσοφικής ευαισθησίας, με αφορμή ένα ταξίδι του στην Ελλάδα το 1962. [βλ. Μ. Χάϊντεγγερ : "Διαμονές, το ταξίδι στην Ελλάδα". Εκδ. "Κριτική", Πρόλογος Μτφ. Γ. Φαράκλας, 1998, σελ. 99. Επίσης, την σχετικη βιβλιοκριτική στο  περιοδικο ΜονόΚερως τ. 4/1999].

[6] Αλλά ούτε και οι Έλληνες, οι ασχολούμενοι με την φιλοσοφία μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν το γεγονός. Αντίθετα, κάποια δημοσιογράφος (παρουσιάζοντας το Συνέδριο) και χωρίς μάλλον να καλοσκεφθεί τι έγραψε,  νομίζοντας ότι βρίσκεται στο πνεύμα τής φιλοσοφίας, μίλησε για την ‘Ελλάδα της Μανωλάδος και τού ρατσισμού’! ξεχνώντας να αναφέρει ότι η χώρα τού Σωκράτη φιλοξενεί δύο ή τρία εκατομμύρια λαθρο/μετανάστες χωρίς ενδιαφέρον για την φιλοσοφία... Κάποιος άλλος μίλησε για mega-event (!) και περίμενε την έκπληξη από εισηγήσεις τύπου  «Νεκροταφεία στα σχολεία. Θάνατος και κοιμητήρια: πώς μπορούν να διδαχθούν στις τάξεις των “κλασσικών» σχολείων;» και  «Φαινομενολογία του σκουπιδιού» (sic)…

[7]  Ο Μάρτιν Χάϊντεγγερ στο  αξιόλογο δοκίμιο ‘Το τέλος της φιλοσοφίας και η αποστολή της σκέψης’/1962. [Γαλλική μτφ. Jean Beaufret/Gallimard/1966]. εννοεί το ‘τέλος της Φιλοσοφίας’ ως ολοκλήρωση με  ‘την διακλάδωση της φιλοσοφίας’ στις θετικές επιστήμες (και την τεχνολογία), όπως και στις επιστήμες του ανθρώπου. Ωστόσο, και  ενώ επισημαίνει ότι ‘από τον Αριστοτέλη και δω η φιλοσοφία ως μεταφυσική σκέπτεται το Ον οντο/θεολογικά’ αποσιωπά (ενδεχομένως υπό το βάρος του ‘προτεσταντικού πνεύματος’ που εξέφραζε τους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) ότι η ‘ολοκλήρωση’ της φιλοσοφίας (ή του δυτικού κόσμου) καθοδηγήθηκε αποκλειστικά από την απόλυτη κυριαρχία της Ιουδαιο/χριστιανικής Εκκλησίας, η οποία μετέτρεψε την ελληνική Οντολογία/Μεταφυσική σε οντοθεολογία, μεταβιβάζοντας όλα τα κατηγορήματα του Αγαθού,  σ΄ ένα φυλετικό ‘θεό’, (ο οποίος διαμεσολαβείται από ένα μνησίκακο και εκδικητικό Ιερατείο), διαγράφοντας το ουσιώδες μεταφυσικό θεμέλιο της ελληνικής φιλοσοφίας (το Αγαθό) και δίνοντας μια συγκεκριμένη (αυτό)/καταστροφική κατεύθυνση στη δυτική σκέψη και την Φιλοσοφία.

[8] Όπως διατυπώνεται ρητά από τον Πλάτωνα "εμείς παρότι πριν νομίζαμε πως γνωρίζαμε, τώρα πλέον βρισκόμαστε σε αμηχανία όταν μιλάμε για το Ον’. Πλάτων, Σοφιστής [ 244^α].

[9] Ο Γ. Βλαστός ανήκει στους (φιλ)/έλληνες ελληνιστές της Αμερικής, ο οποίος έγραψε: ‘O Πίνδαρος και ο Αισχύλος εργάζονται εδώ για την ίδια                              υπόθεση, όπως ο Ξενοφάνης και ο Ηράκλειτος : και οι Εβραίοι προφήτες έκαναν το ίδιο  δύο αιώνες πριν τον Ξενοφάνη και με μια παθιασμένη ένταση απλησίαστη από οποιοδήποτε ΄Ελληνα ποιητή ή φιλόσοφο.». Ποια συγκεκριμένα κείμενα της Π.Δ. συγκρίνονται με τα έργα τού  Πινδαρου, του Αισχύλου, τού Ηράκλειτου και του Ξενοφάνη δεν διευκρινίζεται΄, όπως δεν διευκρινίζεται ποιο ληξιαρχείο βεβαιώνει την χρονολόγηση τους : ακριβώς δύο αιώνες νωρίτερα από τους Έλληνες στοχαστές! Τώρα γιατί ο Βλαστός αποφάσισε να σταδιοδρομήσει ως ‘ελληνιστής’ και όχι ως ερευνητής της απλησίαστης παλαιοδιαθηκικής παθιασμένης έντασης, αυτή είναι μια απορία που δεν παίρνει απάντηση... Πάντως η εργασία αυτή είναι μικρό δείγμα της ‘βοήθειας’ των Ελλήνων της διασποράς υπέρ τής ελληνικής υποθέσεως... [Βλ. Gregory Vlastos, “Oι σπροσωκρατικοί”. Εd. by Daniel W. Graham. Princton University Press/3η έκδοση 1996].

                                                                                                                                                    

Οι "ελεύθεροι" ευρωπαίοι και το δικαστήριο της Ιστορίας

Oι ‘ελεύθεροι’ Ευρωπαίοι και το δικαστήριο της Ιστορίας

(ή περί ξενοφοβίας και ρατσισμού)

Μέρος Α΄

‘Do not hesitate to act

as if  you were in a conquered city (…)

with blood if necessary’

Winston Churchill

Στις αρχές Ιουνίου, τριανταπέντε άνθρωποι τού πνεύματος και της τέχνης, δημοσιοποίησαν ‘Ανοιχτή Επιστολή προς τους Νέους για τον Ρατσισμό’ (βλ. Το Βήμα της Κυριακής/9.6.2013) με την οποία έρχονται να ενισχύσουν τις φωνές (αν όχι την υστερία), όσων τάχθηκαν υπέρ της ψήφισης του Νομοσχεδίου ‘περί ξενοφοβίας και αντιρατσισμού’, που εισηγήθηκε η συνιστώσα τής τέως τρι-κομματικής Κυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ.

Η παρέμβαση των ανησυχούντων είναι ανάξια οποιασδήποτε προσοχής, τόσο από την άποψη του ύφους, όσο και του περιεχομένου.. Η ‘επιστολή’ ως προς το είδος της γραφής είναι τυπικό δείγμα μιας ευτελούς πνευματικότητας που υποδύεται στις μέρες μας την ιστορική και ‘στρατευμένη’ σκέψη μιας εξίσου ευτελούς αναπαράστασης της πραγματικότητας με εκφράσεις που ανήκουν περισσότερο στην δαιμονολογία (όπως το απωθητικό ‘μίασμα’) παρά στην ιστορική, πολιτική και λογοτεχνική παράδοση∙ είναι ένα ειδος μαθητικής ‘εκθέσεως ιδεών’ υπό την επίβλεψη φροντιστηριακού φιλολόγου σε ‘νέους’ που δίνουν  (διαρκώς!) εξετάσεις. Ως προς το σκοπούμενο, η ‘επιστολή’, με ύφος κομματικής οδηγίας και αυτοδιοριζόμενου τιμητή αναθέτει καθήκοντα και υποχρεώσεις (‘είναι καθήκον όλων μας όχι μόνο να καταδικάσουμε (...) αλλά κυρίως να επιστήσουμε την προσοχή κάθε Αρχής’), θυμίζοντας την αμετροέπεια και ασυναρτησία των Απριλιανών. Η επιστολή, ολοφάνερα γραμμένη βιαστικά, σχεδόν στο ‘γόνατο’, χωρίς να αναφέρει ποιος είχε την πρωτοβουλία και ποιος ήταν ο συντάκτης, υπεγράφη (δηλαδή, παραχώρησαν την υπογραφή τους) μάλλον χωρίς να αναγνωσθεί (μερικοί ενδεχομένως να μην την διάβασαν ούτε μετά την δημοσίευσή της...). Τα στοιχεία αυτά θέτουν την επιστολή εκτός της περιοχής τού δημοσίου διαλόγου και κριτικής.

Ωστόσο, η ‘ανοιχτή επιστολή’ βασίζεται σε δύο ‘αξιωματικές’ προτάσεις, οι  οποίες αποτελούν και το ‘θεμέλιο’ τού πνευματικού εγχειρήματος, συνιστούν το άλλοθι της επιστολής και χρησιμοποιούνται ως αυτονόητες αλήθειες και νομιμοποιητικές αρχές, όχι μόνο της υπόψη επιστολής, αλλά σε ολόκληρη σειρά μεταπολεμικών ιστορικών/πολιτικών αναλύσεων και αξιολογήσεων. Οι δύο αυτές ‘προκείμενες’ στηρίζουν τον σύγχρονο πολιτικό και εν μέρει πνευματικό μύθο και ως τέτοιες (αυτονοήτως αληθείς) χρησιμοποιούνται στην ‘επιστολή’. Είναι οι ‘στρατηγικές’ θέσεις που επιτρέπουν σ΄ ένα κείμενο, το οποίο θέλει να εκφράζει την πανευρωπαϊκή ιστορική συνείδηση, που νομίζει ότι κινείται στους ανοιχτούς ορίζοντες της φιλοσοφίας, της ιστορίας και της τέχνης, να έχει ‘κοντή’ και επιλεκτική μνήμη, και ακόμη κοντότερη ή στενότερη (και κυρίως αδικαιολόγητη)  αντίληψη περί ιστορικής Δικαιοσύνης! Η πρώτη εμφανίζεται ως εισαγωγική πρόταση της ‘επιστολής’ : ‘Εορτάσιμη για την Ευρώπη η 8^η Μαϊου 1945. Είναι η ημέρα της νίκης των ελευθέρων Ευρωπαίων εναντίον της βαρβαρότητας...’. Η δεύτερη χάνεται μέσα στις εντολές, τα υπαγορευόμενα καθήκοντα, τις απειλές και τις ενοχές προς τους αποδέκτες της επιστολής : ‘(...) να αντιδράσουμε αμέσως και αποτελεσματικά προτού η Ιστορία μας ζητήσει να λογοδοτήσουμε για έναν απαράδεκτο εφησυχασμό’ [οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και στις δύο προτάσεις].   

Αρχίζουμε από τους ‘ελεύθερους  ‘Ευρωπαίους’. (Η φράση ουσιαστικώς αντιγράφει το ‘ελεύθερη Γαλλία’ και ‘ελεύθεροι Γαλλοι’ του Ντε Γκωλ, εν αντιθέσει προς Γάλλους της κυβέρνησης του Βισσύ.[1].

Οι υπογράφοντες συν/εορτάζουν ‘την 8^η Μαϊου 1945, (και) την νίκη των ελευθέρων Ευρωπαίων εναντίον των βαρβάρων’, χωρίς να μνημονεύουν  -Έλληνες όντες!- τον αγώνα και την χαρά των ‘ελευθέρων’ Ελλήνων. Θρηνούν μόνο την επανεμφάνιση των ‘μελανοχιτώνων στην Ελλάδα – ενώ παραβλέπουν τους νεο/μελανοχίτωνες τής Ευρώπης και τους νεο/βαρβάρους, τους τζογαδόρουςαρπακτικά της Αμερικής. Η ανησυχία τους είναι αποκλειστικώς οι έλληνες μελανοχίτωνες, που έχουν ‘κίνητρα σκοτεινά και ιδιοτελή, που τρομοκρατούν βίαια τους πολίτες, εγκληματούν κατά των ξένων σχεδόν ατιμωρητί και βιαιοπραγούν κατά των νόμιμων εκπροσώπων της Πολιτείας (...)  η δράση των νεοναζιστών δεν είναι φιλανθρωπία [όταν μοιράζουν τρόφιμα αποκλειστικώς σε Ελληνες!] (...) καταστρέφοντας τον ιστό της αλληλεγγύης (sic) [προφανώς εννοούν τον ιστό αλληλεγγύης προς τους λαθρομετανάτες] (...) είναι ύβρις για τον πολιτισμό και μίασμα.’ Το κείμενο δεν διαθέτει ίχνος ευαισθησίας για την αλήθεια, το είδος και  το μέγεθος της σημερινής κρίσης, δεν αναφέρεται ούτε με μια λέξη συμπάθειας για την τραγική κατάσταση των εξαθλιωμένων και τρομοκρατημένων πολιτών και ιδιαίτερα των χιλιάδων ανέργων νέων (προς τους οποίους απευθύνονται) της σημερινής Ελλάδος (παρότι υπογράφεται κυρίως από τους ασχολουμένους με ‘ευαισθησίες’ και ‘αισθήματα’). Η μόνη τους έγνοια είναι ο αντιρατσισμός και η αλληλεγγύη προς του λαθρομετανάστες...

Επί του θέματος λοιπόν.

Ποιοί είναι οι ‘ελεύθεροι’ Ευρωπαίοι; Προφανώς εννοούν όσους ‘πολέμησαν’ την Γερμανία τού Χίτλερ. Καλώς! Ο συντάκτης (ή οι συντάκτες) της ‘ανοιχτής επιστολής’, με την αοριστία της διατύπωσης αποφεύγουν να γίνουν συγκεκριμένοι σχετικά με τον πληθυσμό ή τους πληθυσμούς που περιλαμβάνουν στην έκφραση ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’–εκτός από τους ίδιους του υπογράφοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν νήπια ή δεν είχαν γεννηθεί την εποχή εκείνη. Οι συντάκτες δίνουν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη πολέμησε τους βαρβάρους και αξίζει επαίνους για την νίκη! Όμως, σε μια προσεκτικώτερη εξέταση, αποδεικνύεται ότι η ανθρωπογεωγραφία των ‘νικητών’ κάθε άλλο παρά ευρωπαϊκή ήταν! Ας ειδικεύσουμε εν τάχει.

 α/ Οι  Πορτογάλοι και οι Ισπανοί ετήρησαν προς τον άξονα στάση ευνοϊκής φασιστικής ‘ουδετερότητας’! Η Γαλλία παραδόθηκε αμαχητί. Η Ιταλία ανήκε στον άξονα. Η Γερμανία ήταν ο άξονας.

β/ Τα Βαλκάνια (Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία)  εντάχθηκαν στον άξονα, με εξαίρεση την ελληνική άμυνα στην γερμανική εισβολή που θα καταλήξει στην ηρωϊκή  Μάχη της Κρήτης και στην Αντίσταση κατά την διάρκεια της Κατοχής.

γ/ Ιδιαίτερα για την Γιουγκοσλαβία, υπενθυμίζεται ότι ο αντιβασιλέας Παύλος  προσχώρησε στο τριμερές σύμφωνο του άξονα τον Μάρτιο του ’41. Τον επόμενο μήνα με πραξικόπημα της Αγγλίας (στο οποίο ‘συμμετείχε’ και ο άρτι ενηλικιωθείς βασιλιάς-17 χρονώ!- Πέτρος ΙΙ Καραγιώργεβιτς) ακυρώνεται το σύμφωνο και εκδηλώνεται η ‘τιμωρητική’ γερμανική επίθεση [7.4.’41] και κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις του άξονα.

δ/ Η τουρκία συμμάχησε με την Γερμανία διότι (όπως αναφέρει ο πολύς Γουντχάουζ, ο ελληνιστής και καθοδηγητής της ελληνικής αντίστασης) "Η τουρκία βλέποντας τα λιμάνια της να απειλούνται από τις βουλγαρικές ακτές στον  Εύξεινο Πόντο και από  τα  ελληνικά νησιά τού Αιγαίου (;!) υπέκυψε στο εμπορικό σύμφωνο που την πίεζαν από καιρό οι γερμανοί να δεχθεί ". [Βλ. "Το Μήλο της ΄Εριδος", μφτ. Μ.Κ. -ο μεταφραστής μάλλον ντράπηκε να βάλει ολόκληρο το όνομά του!-, Εκδ. Εξάντα, 1976, σελ.192].

ε/ Δανίες, Ολλανδίες, Λιθουανίες, Εσθονίες, Σουηδίες/Νορβηγίες (αυτές που μοιράζουν βραβεία σε ‘αντιρατσιστές’ διανοουμένους), διώρισαν αμέσως Κuislings (που κάλεσαν τον Χίτλερ να καταλάβει τις χώρες τους!). Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία παραδόθηκαν πριν ή αρχίσει ο πόλεμος και εν συνεχεια ‘δωρήθηκαν’ (μαζί με την μισή Γερμανία και τα Βαλκάνια) στον ένα από τους ‘νικητές’ (η Ελλάδα παραχωρήθηκε στον παραδοσιακό ιδιοκτήτη...).

ζ/ Η Ρωσία συμμάχησε αρχικώς (σύμφωνο μη επιθέσεως Μολότωφ/ Ρίμπεντροφ) με την Γερμανία και η συμμαχία λύθηκε μονομερώς από την Γερμανία που ζήλεψε την δόξα του Ναπολέοντα.

Τελικώς, οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’ αποδεικνύεται ότι δεν ήταν άλλοι από την Αγγλία, την Ρωσία, και την Αμερική (και οι οποίοι δεν βρέθηκαν ποτέ κάτω από γερμανική κατοχή!). Εξαίρεση στον κανόνα αποτέλεσε μόνο η αφελής Ελλάς, που σκόρπισε στους πέντε ανέμους πολεμώντας τον φασισμό. Η Ελλάδα πολέμησε και διαλύθηκε και άλλοι που δεν πολέμησαν βρέθηκαν με κράτος (Σκόπια κλπ). Εκτός της Ελλάδος, αμέσως ή εμμέσως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ‘συμμάχησαν’ με τον άξονα! Η Ευρώπη ολόκληρη ήταν ο ηττημένος άξονας τών ‘βαρβάρων’∙  η Ευρώπη παρέμεινε υπό γερμανική κατοχή κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά την γερμανική ήττα, πέρασε στην αγγλοαμερικανική και ρωσική κατοχή! Από πάνω η Αγγλία, από κάτω η Τουρκία και στη μέση οι τρελές αγελάδες! Νικητές δεν ήταν οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’ : Οι πραγματικοί νικητές ήταν αυτοί που καθόρισαν τις μεταπολεμικές ‘σφαίρες επιρροής’, αυτοί που χώρισαν την Ευρώπη των βαρβάρων στα δύο και εξακολουθούν να της δίνουν μέχρι σήμερα εντολές... Ο ένας μαλιστα εκ των νικητών, ο ιδιοκτήτης της ‘αντίστασης τών ελευθέρων Ευρωπαίων’ και των ‘λαϊκών μετώπων’, δεν άντεξε την πολλή ‘ελευθερια’ και αυτοχειριάσθηκε (χρεωκόπησε πολιτικώς τε και οικονομικώς), γεμίζοντας τον κόσμο με υπηρέτες και συμμορίες εγκληματιών...

Στο σημείο αυτό, ‘προοδευτικοί’ αντιρατσιστές, ‘αντιστασιακοί’ και οι ανδρωθέντες στην μυθολογική προπαγάνδα περί ‘αντιστάσεως’ των ‘λαών’ που τους διαχωρίζουν από τις κυβερνήσεις (αποκρύβοντας ότι δεν υπήρξε άμυνα κατά την εισβολή των Γερμανών), ίσως διαμαρτυρηθούν : ‘Μα δεν υπήρξε αντίσταση στην γερμανική κατοχή;’. Βεβαίως! αλλά αυτή πρέπει να διαχωρισθεί από το παίγνιο της μητροπολιτικής ισχύος, και δεν θα πρέπει να καθορίζεται σύμφωνα με το ‘τελευταίο εκβάν’, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Δημοσθένης (διότι, αν νικούσαν οι χιτλερικοί, θα είχαμε ‘αλλους’ αντιστασιακούς, ‘άλλα’ πανηγύρια και ‘άλλους’ ελεύθερους Ευρωπαίους, ή ενδεχομένως τους ίδιους με άλλη ενδυμασία με διαφορετική ρητορική γλώσσα και φυσικά διαφορετικές ‘ανοιχτές επιστολές’...). Η ‘αντίσταση’ δεν μπορεί  να σχετίζεται με κέρδη και ζημίες, με στρατηγικές και μεταπολεμικές ‘ρυθμίσεις’. Αλλο η επιβαλλόμενη, η εθνική άμυνα στον εισβολέα και άλλο η αντίσταση στον κατακτητή. Χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές πρέπει να τονισθεί ότι η Αντίσταση – όπου εκδηλώθηκε- οργανώθηκε, χρηματοδοτήθηκε και τελούσε υπό τον άμεσο έλεγχο (έπαιρνε εντολές και λίρες...) από τους βασικούς μονομάχους και υπάκουε μόνο σ΄ αυτούς. Δεν μπορεί να θεωρηθείι αντίσταση τών ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων. Το μεγαλύτερο μέρος (αν οχι ολόκληρο) της αντίστασης ‘ιδεολογικώς’ ανήκε στην σταλινική σοβιετία, στην χώρα των γκούλακ, των εκκαθαρίσεων και της μαύρης λογοκρισίας, στη χώρα των ερυθρομελανοχιτώνων,  της ‘ερυθράς πανούκλας’. Το υπόλοιπο της αντίστασης  ανήκε στην Αγγλία  που δεν δίσταζε να διαλύει (και να ιδρύει!), όχι μόνο τις χώρες τού φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά και των συμμάχων, με κορυφαία περίπτωση την Ελλάδα! Είναι η χώρα που με τις συμφωνίες  Sykes/Picot [2] στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις συμφωνίες της Τεχεράνης και με τις συμφωνίες της Γιάλτας στον Β΄ Πόλεμο, καθόρισαν τα  διεθνή κτηματολόγια ...

Εξ ορισμού, δεν νοείται  εθνική αντίσταση η οποία υπακούει σε μητροπολιτικές εντολές! Εθνική αντίσταση υπό την κηδεμονία και τον έλεγχο  σταλινικών πρακτορείων (όπως έγινε με την Γιουγκοσλαβία τού Τίτο) και των αδίστακτων αγγλικών επιτελείων, όπως έγινε στην Ελλάδα, αποτελεί  ιστορική εμπλοκή εξίσου επώδυνη με την γερμανική κατοχή. Συνεπώς, η ατομική επιλογή συμμετοχής στην ‘Αντίσταση’ είναι μια απολύτως προσωπική  ηθική  στάση, η οποία δεν μπορεί να επιβάλλεται δια της βίας και με μητροπολιτικές εντολές, διότι οδηγεί σε εσωτερική τρομοκρατία,  όπως συνέβη στην Ελλάδα : Ακραίο παράδειγμα, η συμμετοχή του στρατηγού Στ. Σαράφη, αρχηγού του στρατιωτικού σκέλους τους ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο οποίος ‘προσεχώρησε’ στην Αντίσταση κατόπιν ξυλοδαρμού και απειλών κατά της ζωής του. (Γι αυτό άλλωστε δεν πήρε μέρος στην διοίκηση του εμφυλιακού ‘Δημοκρατικου Στρατού’...). Στην ίδια τακτική ‘αντιστασιακής’ τρομοκρατίας εντάσσεται η άγρια δολοφονία του Συνταγματάρχη Δημ. Ψαρρού και η εξόντωση  των 300 ανδρών του ηρωϊκού 5/42 Τάγματος (Απρίλιος 1944), από την σταλινική ‘αντιστασιακή’ οργάνωση του ΚΚΕ. Αφήνω στην άκρη τις χιλιάδες θυμάτων απλών ανθρώπων από την εσωτερική τρομοκρατία (βλ. την δραστηριότητα τής ΟΠΛΑ).

Η αντίσταση στην γερμανική κατοχή θα πρέπει να εξετασθεί και να αξιολογηθεί, όχι με κριτήρια (και δικαστήρια) που ιδρύουν οι ‘συνομιλητές’ (και ιδιοκτήτες της Ιστορίας, δηλαδή οι νικητές και οι κάπηλοί της), αλλά  μέσα στο πλαίσιο και με το ήθος που προτείνει ο Jean Paulhan στην επιστολή του προς τους ‘διευθυντάς της Αντίστασης’. [Bλ. Jean Paulhan, [1884/1968] ‘Lettre aux directeurs de la Resistance’/1952].   Άλλο η ηθική στάση, η διάθεση της ύπαρξης και ο προσωπικός αγώνας, και άλλο η βιομηχανία (και εξαργύρωση) της Αντίστασης. [βλ.την εξαργύρωση τής αντιχουντικής ‘αντίστασης’]. Ας μην ξεχνάμε ότι η  τρομοκρατία που εγκαινιάζεται με αφετηρία την ‘αντίσταση’ στην γερμανική κατοχή. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η αλληλοτρομοκρατία (Αριστεράς/Δεξιάς εναλλάξ) δεν σταμάτησε ποτέ και ασκείται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Είναι λυπηρό, άνθρωποι που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για την πνευματική υγεία εκφράζονται με εμφυλιοπολεμικούς όρους... Μια τρομοκρατία που ασκείται στο όνομά της αντίστασης (χουντικής και αλλης) από την εποχή της Κατοχής μέχρι σήμερα.

Ποια νίκη, λοιπόν, και με ποιους ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους εορτάζουν (και τους διαφημίζουν), οι ‘διανοούμενοι’ της ανοιχτής επιστολής;  Ο μόνος που πράγματι  πολέμησε ήταν η Ελλάδα, η οποία αμύνθηκε και κατά την εισβολή, και μετά την κατοχή. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα από τους εμπολέμους που είχε 300.000 χιλιάδες νεκρούς από πείνα, (χειμώνας 141/42) διότι η Αγγλία θεώρησε στρατηγικώς ‘αναγκαίο’ να αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιώς (υποτίθεται για να  πιέσει τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής). Ωστόσο, οι μεν Γερμανοί δεν είχαν πρόβλημα ανεφοδιασμού, μια και η επίγειες συγκοινωνίες (κυρίως σιδηρόδρομοι) ήταν ελεύθερες μέσω των συνεργατών κεντρικής Ευρώπης και Βαλκανίων, ολόκληρη δε η γεωργική παραγωγή της Ελλάδος κατασχέθηκε από τα στρατεύματα κατοχής (Γερμανίας/Βουλγαρίας/Ιταλίας) μαζί με το τραπεζικό (‘δανεικά κι αγύριστα’) δάνειο... Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικασθεί εν ψυχρώ  ο πληθυσμός της Ελλάδος, ιδίως των Αθηνών σε θάνατο από πείνα, χωρίς στρατηγικά κέρδη (γι αυτό ακριβώς αποφασίσθηκε η ανατίναξη της γέφυρας τού Γοργοποτάμου ένα χρόνο αργότερα, στις 28.11.1942). Το ουσιαστικό είναι ότι ουδεμία στρατηγική και επιχειρησιακή σκοπιμότητα δικαιολογούσε τον αποκλεισμό του λιμένος του Πειραιώς με τόσο βαρύ τίμημα. Δεν εξοντώνουμε τον πληθυσμό μιας χώρας για να τον ‘σώσουμε’ από τον κατακτητή! Ο αποκλεισμός αποκαλύπτει τον κυνισμό της Αγγλίας και την περιφρόνηση  προς την Ελλάδα και τους Έλληνες, που ντύθηκαν στα μαύρα πολεμώντας τους εχθρούς τής Αγγλίας και  τους φασίστες της ‘ελεύθερης’ Ευρώπης. Σχετικά με την πιθανή ένσταση για την ‘ηρωϊκή’ αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας υπενθυμίζεται, ότι ο Τίτο εργαζόταν από το 1935 στο βαλκανικό τμήμα της σοβιετικής Comintern, ήταν μέλος του ρωσικού ΚΚ και όργανο της διαβόητης τρομοεκρατικής μυστικής υπηρεσίας ΝΚDV. Το 1936 στάλθηκε από το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης να κάνει εκκαθαρίσεις στο ΚΚΓ. H αντίσταση τού Τίτο αρχίζει με τις διαταγές της Κομιντερν  (1.7.41) που ζητούσε  άμεση δράση... αμέσως μετά την διάλυση του συμφώνου Molotov/Ribbentrop (29.8.39/22.6.41). Ο μόνος που εδικαιούτο να παρακαθήσει στο τραπέζι των νικητών ήταν η Ελλάδα, αλλ΄ αντ΄ αυτού, της ‘σέρβιραν ιδιαιτέρως’ (στην πίσω συμμαχική αίθουσα) θυέστεια γεύματα, με τον Τσώρτσιλ να διατάζει τα στρατεύματα στην Ελλάδα ‘να ενεργήσουν ως σε κατακτημένη χώρα και με αίμα αν χρειασθεί’! (όπως και έγινε). Αυτή ήταν η εντολή του Τσώρτσιλ στα σταθμεύοντα αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1944.

  Αλλά ας είμαστε δίκαιοι με την Αγγλία! Οι ιστορικό/διαλεκτικοί βαλκάνες ‘διανοούμενοι’ και ‘θεωρητικοί’ θα έπρεπε να είχαν προσέξει ότι η Αγγλία, ο πρωταγωνιστής του αγώνα κατά της ευρωπαίων ‘βαρβάρων’ έχει ανοσία τόσο στην φαιά όσο και στην ερυθρά  πανούκλα. Στην Αγγλία, άρχουσα τάξη και ‘λαός’ σεβονται βαθύτατα την κοινή λογική. Στρατιωτικοί, παπάδες, πολιτικοί  διανοούμενοι και κεφαλαιούχοι γνωρίζουν πολύ καλά που τελειώνει η λογική και που αρχίζει η τρέλλα, η βλακεία και η κατατροφή των συμφερόντων τους. Γι αυτό ουδείς ‘προοδευτικός’ επαναστάτης τύπου Λένιν/Τρότσκυ διανοήθηκε να εφαρμόσει την ‘νομοτελειακή’ ερυθρά παράνοια και να κόψει τα κεφάλια των βασιλάδων της, όπως το έπραξε η συμμορία του Λένιν στους Ρωμανώφ της ορθοδοξοχτυπημένης Ρωσίας. Παρανοϊκοί όπως ο Χίτλερ φυτρώνουν στα χωράφια των απογόνων του χωρικού Λούθηρου και όχι στο City τού Λονδίνου. Και όποιος αλαζόνας  Μέρντοκ  παρεξηγεί τον ρόλο του (πιστεύοντας στην ‘παντοδυναμία’ των ιδιοκτητών της ‘πληροφόρησης’) συγχέοντας το λαϊκό ψυχόδραμα με τα ‘ιδιαίτερα’ της οικογενείας του Μπάκιγκχαμ βρίσκει το μπελά του, χωρίς εξαιρέσεις. Η Αγγλία γνώριζε πολύ καλά τι έκανε όταν παραχωρούσε τα οικονομικά της αρχεία στους μαφιόζους/εργατολόγους  Μαρξ/¨Ενγκελς για την μελέτη της ‘γυροβολιάς του κεφαλαίου’... ‘Επαναστατικά’ μανιφέστα, ‘ιστορικές νομοτέλειες’, ‘αναγκαιότητες’, ‘ιδεολογίες’ και ιστορικο/διαλεκτικές αερολογίες προορίζονται για εξαγωγή στους χοιροβοσκούς των ανά των κόσμο Βαλκανίων και  Εξαρχείων. ‘Εθνοσωτήριες’ χούντες σχεδιάζονται μόνο για καθυστερημένους επίορκους και ηλίθιους πράκτορες. Το ελληνικό μαθημα  μόνο η Αγγλία το έμαθε...  

Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό.

Εκτός της ιστορικής πλαστογραφίας οι αγωνιούντες παραβλέπουν ή παραμορφώνουν και την σημερινή πραγματικότητα. Ενώ ανησυχούν για τους μελανοχίτωνες που θα φέρουν στην Ελλάδα την βαρβαρότητα και σαλπίζουν μαζί  με τους (ανύπαρκτους) ελεύθερους Ευρωπαίους τον πόλεμο κατά της νεο/βαρβαρότητας, αποσιωπούν την εγκληματική συμπεριφορά των ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων (και Αμερικανών) απέναντι στην Ελλάδα. Οι ‘αγανακτησμένοι’ διανοούμενοι της ‘ανοιχής επιστολής’ δεν αντελήφθηκαν τις ύβρεις των ‘ελεύθερων’ Ευρωπαίων προς την Ελλάδα! Τα δηλητηριώδη άρθρα των μελανοχιτωνοφορούντων εντύπων (Αμερικής, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Βελγίου κλπ) δεν τα διάβασαν οι γνωρίζοντες ξένας (ευρωπαϊκάς) γλώσσας; Τα  προσβλητικά άρθρα των μαυροκιτρινιστών νεο/βαρβάρων Ευρώπης και Αμερικής εναντίον της Ελλάδος κατά την τελευταία τριετία, τις χυδαιότητες εναντίον της ανυπεράσπιστης Ελλάδος που εκτόξευσε η ανθρωποφαγική νεο/βαρβαρότητα δεν υπέπεσαν στην αντιληψή τους; Η γκανγκστερική  λεηλασία της χώρας από τους ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους και Αμερικανούς που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή δεν τους ανησύχησε; Η αντιμετώπιση τής Ελλάδος και της Κύπρου σαν νάταν παράσιτα και λωποδύτες, ληστές και γκάνγκστερς, (κατά την έκφραση Κ. Γιούνγκερ) ουδένα ‘διανοούμενο’ ενόχλησε! Ουδείς προσεβλήθη και ουδεμία ‘ανοιχτή επιστολή’ δημοσιοποιήθηκε! Όμως, η αμερικανο/ευρωπαϊκή βαρβαρότητα με την οποία διέλυσαν την Ελλάδα  προς όφελος της τουρκίας των ‘συμμαχικών’ συμφερόντων στην Μέση Ανατολή, δεν έχει κανένα άλλοθι και ουδείς δικαιούται να την αγνοεί.

Επίσης, όταν τον Δεκέμβριο/2008  πυρπολήθηκε  η Αθήνα για να οδηγηθούμε στο ΔΝΤ από τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρόεδρο τού Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, τον κ. Γεώργιο Α. Παπανδρέου που συνεργάσθηκε με τους ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους, δεν ανησύχησαν. Όταν ο ίδιος πρωθυπουργός διέσυρε την Ελλάδα σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη λέγοντας ότι ‘διοικώ μια χώρα απατεώνων’, οι ‘ευαίσθητοι’ διανοούμενοι δεν εθίγησαν... Μόνο το ύποπτο τσίρκο της Χρυσής Αυγής τους ανησυχεί. Μόνο οι  χοιροβοσκοί της πολιτικής ζωής, μόνο τα προγλωσσικά μπουλούκια [η καρικατούρα των ‘ταγμάτων εφόδου’ (sic)] αφυπνίζει την δημοκρατική τους συνείδηση και ευαισθησία [3]. Μόνο την ‘φαιά πανούκλα’ βλέπουν οι ‘διανοούμενοι’, την κατευθυνόμενη και ενισχυόμενη μητροπολιτικώς ‘προοδευτική’ και ‘φιλελεύθερη’ πανούκλα’  δυσκολεύονται να  την διακρίνουν...

Σύντομο σχόλιο περί  ιστορικών Δικαστηρίων και ‘ιστορικής’ Δικαιοσύνης

Οι δημοκρατικώς ευαίσθητοι διανοούμενοι, για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, επικαλούνται το ‘δικαστήριο της Ιστορίας’ (με κεφαλαίο το Ι). Αδίκως ανησυχούν και αδικως τρομοκρατούν τους (‘νέους’) αναγνώστες! Θα έπρεπε να γνωρίζουν, μια και ασχολούνται με τα ‘πολιτιστικά’, τα ‘πνευματικά’, τα ‘καλλιτεχνικά’, τα ‘κινηματογραφικο/θεατρο/λογοτεχνικά, αλλά και τα θεολογικο/φιλοσοφικά (!) ότι  η Ιστορία δεν συγγράφει ιστορικά δοκίμια, αυτά γράφονται από τους εκάστοτε ‘ιδιοκτήτες’ της Ιστορίας, κάθε φορά που η ανθρώπινη αρπακτικότητα ξεπερνά το μέτρο και οδηγεί την ‘Ιστορία’ στην προοντολογική βαρβαρότητα για ν΄ αλλάξουν οι ιδιοκτήτες της... Η ‘Ιστορία’ δεν στήνει δίκες, τον ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν αυτοβούλως οι ‘διαμεσολαβητές’ της Ιστορίας, αυτοί που ‘συνομιλούν’ με την ‘Ιστορία’ και εντέλλονται την κατάργηση της διδασκαλίας των Αρχαίων στα ελληνικά σχολεία και την παραχάραξη της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία δεν ζητά από κανένα να λογοδοτήσει και ούτε ενδιαφέρεται να τιμωρήσει τους ‘εφησυχασμένους’ ξενοφοβικούς και να ανταμείψει τους φιλόξενους... Αν ήταν έτσι τα πράγματα, μετά το ουμανιστικό μανιφέστο στον Επιτάφιο λόγο του Περικλέους, σχετικά με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία ‘(...) την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν, και ούκ έστιν ότε ξενηλασίας απείργομεν τινα ή μαθήματος ή θεάματος, ό μη κρυφθέν (...) και μόνοι ου του ξυμφέροντος μάλλον λογισμώ ή της ελευθερίας τω πιστώ αδεώς τινά ωφελούμεν’ κλπ) η Ελλάδα θα ελάμβανε καθημερινώς, αντί εμφυλίων, χουντικών, λακτισμάτων, προσβολών, ύβρεων και ‘κουρεμάτων’, πλούσια δώρα και επαίνους από την ‘Ιστορία’. Και ούτε θα επέτρεπε να πλημμύριζει η δημόσια εκπαίδευση με ‘ειδικούς’ των ‘πειθαρχημένων ανθρωπιστικών επιστημών’ (!), τους  παραχαράκτες της Νεοελληνικής Ιστορίας... που ‘συνωθούνται’ (όχι όπως οι καταδιωκόμενοι πρόσφυγες’) αλλά ως κοράκια στα δημόσια ταμεία.

Ιστορικούς’ ρόλους αναθέτουν και ‘λογοδοσία’ ζητούν μόνο οι νικητές,  που επιβραβεύουν εαυτούς με την ιδιοποίηση της ανθρωπότητας (‘παγκοσμιοποίηση’!) και μοιράζουν ‘μπράβο’ και επαρχιακές ‘καρέκλες’ στους συνεργάτες. Επίσης, όπερ και το σπουδαιότερο, για την περίπτωση των ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων διανοουμένων, η ‘Ιστορία’ δεν δίνει βραβεία, επιχορηγήσεις, χρηματοδοτήσεις, και ούτε συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο τού Ford Foundation (και παρεμφερών ‘φιλανθρωπικών’ του πολιτισμού Ιδρυμάτων)  που μοιράζουν υποτροφίες! Στα δικοικητικά συμβούλια των ‘πολιτιστικών’ Ιδρυμάτων, που αδειάζουν τα ταμεία και χρηματοδοτούν αποκλειστικά ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους (Ελληνο/ευρωπαίους ή Γαλλο/έλληνες) σκηνοθέτες, λογοτέχνες, ιστορικούς, θεολόγους και φιλοσόφους βρίσκονται αποκλειστικά εκπρόσωποι των  ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων.

Όσο για την ‘Αντιγόνη’ (δηλαδή ο Σοφοκλής) αυτή είναι αθώα του αίματος της  παρούσης ανομίας, και αδίκως την κάλεσαν στην ‘διαμάχη’ περί αντιρατσισμού (και σίγουρα θα θεωρούσε ακατανόητη την επιστολή τους). Κι αυτό διότι, η αντίσταση της Αντιγόνης αφορούσε τις αξίες τού πολιτισμού της, τις αξίες του Τόπου της, είχε σχέση με την παραβίαση των αξιών της γενέθλιας γης. Η Αντιγόνη είναι στρατευμένη στις βαθύρριζες αξίες του Τόπου της και όχι στον ου-Τόπο (την διεθνιστική Ουτοπία) τών ‘ελευθέρων’ Ευρωπαίων του αντιρατσισμού. Η αντίστασή της δεν αφορά εισαγόμενα (από τους ‘ελεύθερους’ Ευρωπαίους και τους υπερατλαντικούς νεο/ανθρωποφάγους) συνθήματα περί ‘ξενοφοβίας’ και ‘αντιρατσισμού’. Η Αντιγόνη (δηλαδή, ο Σοφοκλής) δεν απολογείται σε μητροπολιτικές στρατηγικές... και δεν θα γιόρταζε ποτέ την νίκη του Στάλιν και του Τσώρτσιλ που μπεκρούλιαζαν  εις υγείαν των θυσιαζομένων για τα ‘ιδανικά’ τους. [βλ. τα προσφάτως αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα τού Foreign Office].

Οι ‘διανοούμενοι’ της νεωτέρας Ελλάδος που βδελύσσονται τα πτώματα τών νεκρών μελανοχιτώνων και δυσκολεύονται να διακρίνουν τους ζωντανούς, τους  νέους αμερικανο/ευρωπαίους (και τους συμμάχους τους) μελανοχίτωνες, πριν πάρουν χαρτί και μολύβι να συνομιλήσουν με την ‘Ιστορία’, (υπαγορεύοντας καθήκοντα/υποχρεώσεις και μοιράζοντας ενοχές),  θάταν φρόνιμο να  ξαναδιαβάσουν τον Θουκυδίδη και τον Δημοσθένη, που δεν ανήκουν στους νικητές, αλλά στους ηττημένους... Δυστυχώς, οι απαγγέλλουσες  στεντορίως χορικά της ‘Αντιγόνης’ στην Επίδαυρο και οι συγγράφοντες αισθητικάς αναλύσεις περί Αρχαίας Τραγωδίας (και Ομήρου), παραμορφώνοντας ή αγνοώντας την σύγχρονη τραγωδία, την οποία ζε η Ελλάδα, πολύ λίγα κατανόησαν από την βαθύτερη τραγικότητα των αρχαίων κειμένων (ποιητικών και άλλων). Η συζήτηση περί την ‘βαρβαρότητα’ μπορεί να διεξαχθεί μόνο με ελεύθερους πολίτες σε ελεύθερες κοινωνίες, ποτέ σε κοινωνίες ιστορικών (εθελό)/δουλων ‘πολιτών’. Οι ‘διανοούμενοι’, που συγχέουν την ‘Ιστορία’ με τα μητροπολιτικά εγκλήματα και συνθήματα (ιδεολογίες!), πρέπει να θυμούνται ότι η αρχαία ελληνική σκέψη (μια και την επικαλέσθηκαν), όπως διατυπώνεται από τον ‘τυφλό’ Τειρεσία (στον ‘τυφλο’ Οιδίποδα), υπογραμμίζει την τυφλότητα των ‘ανοιχτομάτηδων’ και την θρασύτητα των λαθρεπιβατών της Ιστορίας, που καθοδηγούν τον αντιρατσισμό....

*

Σημειώσεις

[1] Παρά το γεγονός ότι  μετά το τέλος τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με βάση την ενορχηστρωμένη αντιφαστική προπαγάνδα που διακινούσε  το πνεύμα των  νικητών, ο στρατάρχης Πετέν,θεωρήθηκε προδότης και καταδικάσθηκε σε θάνατο (η ποινή δεν εξετελέσθη και ο Πετέν εξορίσθηκε), η διάκριση μεταξύ της Ελέυθερης Γαλλίας του στρατηγού Ντε Γκωλ δεν είναι τόσο οξεία, όσο εμαφανίζεται στο κειμένο και την επικρατούσα ιστορική και δημοσιογρφική ‘ενημέρωση’. Η Κυβέρνηση του Βυσσύ αναγνωρίσθηκε από την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο δε Τσώρτσιλ διατηρούσε μυστικές επαφές με τον Πετέν. Στο μεγαλύτερο δε μερος της Γαλλίας ο Πετέν εξακολουθούσε να θεωρείται εθνικός ήρωας και μεγάλος πατριώτης.

[2] H μυστική συμφωνία Σάϊκς-Πικό συντάχθηκε τον Μάϊο του 1916 στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας (με την συγκατάθεση της Ρωσίας) σχετικά με τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας  και την αναγνώριση των σημερινών συνόρων των αραβικών κρατών στη Μέση Ανατολή. Φυσικά, τον επόμενο χρόνο, μετα τον αποκεφαλισμό των Ρωμανώφ από την συμμορία τού Λένιν, η σοβιετία παραχώρησε πλήρη  δικαιώματα στους νέους ιδιοκτήτες.. Τυπικά, η συμφωνία είναι υπεύθυνη και για την σημερινή μεσανατολίτικη ‘κρίση’ (όπως και για τα ονόματα,  τις σημαίες και την διανομή των υδάτων στις χώρες αυτές!). Δυστυχώς, ο χώρος δεν επιτρέπει να παρατεθεί ολόκληρη η σατανική στη σύλληψή της ‘γεωπολιτική’ διευθέτηση.

[3] Η επιλεκτική δημοκρατική ευαισθησία και αντίληψη περί ‘ελευθερίας’ των διανοουμένων αποδεικνύεται με την απουσία αντίδρασης (αντίστασης) σ΄ ένα άλλο αμιγώς πνευματικό γεγονός. Ουδείς εξ αυτών αντέδρασε όταν οι ‘ελεύθεροι Ευρωπαίοι’ και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους, με πρωτοβούλια των δύο πανεπιστημίων Κρήτης και Αθηνών διαπόμπευσαν στην Αίθουσα Ι. Δρακόπουλου (7. 3. 2008) τον μεγάλο Κ. Καραθεοδωρή ως ‘αλήτη’ και ‘φιλοναζιστή’. Γι αυτή την ντροπή των Πανεπιστημίων Κρήτης και Αθηνών, γι αυτό το αδιανόητο πνευματικό έγκλημα, δεν υπήρξε ‘ανοιχτή επιστολή’ διαμαρτυρίας των πολεμίων της ‘ξενοφοβίας’ και του ‘αντιρατσισμού’...

*